Δεν είναι Δημοκρατική πρακτική η επικήρηξη των φυγάδων της τρομοκρατίας. Ένα τέτοιο προκλητικό τίμημα σε τέτοια εποχή ένδειας, ορίζει και το τίμημα των αξιών της κοινωνίας μας και των ορίων μέσα στα οποία κάτι επιτρέπεται ή αναμένεται να συμβεί.
Ένα τίμιο κράτος οφείλει να εμπιστεύεται τους πολίτες του. Οφείλει να περιμένει ότι ο Λαός θα λειτουργήσει καταγγέλλοντας και καταδεικνύοντας αυτόν που θεωρεί και ο ίδιος εχθρό της κοινωνίας. Είπαμε, το τίμιο κράτος, που συμφωνεί με τους πολίτες του για τις αρχές του δικαίου, εκτελώντας τις συνταγματικές επιταγές και τη δημοκρατική έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας δια της πλειοψηφίας. Αν όμως η κοινωνία δεν αντιδράσει ή αντιθέτως περιθάλψει, κιόλας, τους φυγάδες ή υπακούσει στο βαθύ αντανακλαστικό της απέχθειας προς τον καταδότη; Πότε έρχεται το επίσημο δίκαιο σε αντίθεση ή στέκεται αμήχανο έναντι του ενστικτώδους και όλως υποτιθέμενου κοινού περί δικαίου αισθήματος; Ποιο δίκαιο είναι συνηθισμένος να συναισθάνεται ως δικό του και πραγματικό ο Λαός μας, μέσα από το βαθύ σύμπλεγμα του κατεχόμενου δια μέσου των αιώνων;
Το ορθό είναι να ελεγχθούν και ίσως να πληρώσουν το κόστος της αναζήτησης των παράνομων σύμφωνα με την απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης, αυτοί που τους άφησαν ή που τους ξέφυγαν. Πώς θα εξηγήσει όμως, το τίμιο κράτος τη συμπάθεια, κάποιων έστω, προς την αλεπού, σ' αυτό το περίεργο κυνήγι της αλεπούς; Γιατί η απελευθέρωση της αλεπούς σημαίνει δύο πιθανά πράγματα:
Πρώτον, πως υπάρχουν κάποιοι Έλληνες, ενταγμένοι και ακροβολισμένοι σοφά στο σύστημα, σε αποστολή, που συμμερίζονται ή αντιμάχονται τις απόψεις των φυγάδων και είτε στηρίζουν τον αγώνα τους από το σκοτάδι, είτε, πάλι σκοτεινά δρώντας, παίζουν με τις σκοπιμότητες. Κάποιοι βεβαίως αντιλαμβάνονται τα όρια της Δημοκρατίας και τον καιρό της ιστορίας ως έσχατα και τις βίαιες λύσεις ως αναπόφευκτες, χωρίζοντας σε καλούς και κακούς, έναν κόσμο που ιστορικά, με μαθηματική ακρίβεια, δε χωρίζεται έτσι με τίποτα. Αυτοί οι Έλληνες εξακολουθούν να φέρουν το χάραγμα του Εθνικού Διχασμού και να βιώνουν μια παραληρηματική αντίληψη της πραγματικότητας.
Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι να πρόκειται όντως για παιχνίδι, για κυνήγι αλεπούς που διασκεδάζει το σύμπαν σύστημα, ξεπερνώντας δυσάρεστες καταστάσεις και προσφέροντας άλλη μια παρτίδα ασφαλούς πόκερ μεταξύ αντιπάλων που ξέρουν από τζόγο.
Δικαιούται λόγου, πάντως, και η άποψη πως, όσον αφορά το Χριστόδουλο Ξηρό, κακώς τον κυνηγούν. Το καλύτερο είναι να του δώσουν εκπομπή, εφόσον επέλεξε να επικοινωνήσει μέσω της εικόνας, αντί μιας προκήρυξης! Να μας εξηγήσει και να μας πείσει. Το πρόβλημα όμως με την εικόνα είναι ότι κάνει πολύπλοκο και επισφαλές το μήνυμα. Χάνεται το μυστηριακό στοιχείο του αγνώστου και η αποτελεσματικότητα του μέσου επαφίεται στην υποκριτική, τη ρητορική και την εν γένει παρουσία του εκτιθέμενου. Σε τρεις μέρες η δημοτικότητα της εκπομπής θα κριθεί ανταγωνιζόμενη το DWTS (dancing with the stars). Έτσι συμβαίνει στην εποχή μας. Το εύκολο, το σκάνδαλο και το απαγορευμένο είναι που τραβάει! Το παράδοξο της τρέλλας και η διαστροφή επίσης! Ιδίως αυτή της βίας, που κατακλύζει τα πάντα και όπως όλα τα πράγματα σε αφθονία ή επανάληψη, καθίσταται βαρετή.
Ο θάνατος είναι ένα φυσικό φαινόμενο, που ορίζει τη ζωή και την ανανέωσή της. Ο φόνος δεν ορίζει τίποτε άλλο, εκτός από τις πεπερασμένες δυνατότητες του φονιά. Αυτό μπορεί, αυτό κάνει. Ποιος φονιάς έχει αυτό το απέραντο ταλέντο να μας πείσει πρόσωπο με πρόσωπο, έστω μπροστά σε μια κάμερα, για τους ευγενείς του σκοπούς και την αγιότητα των μέσων του; Δώστε του το λόγο!
Ένα τίμιο κράτος οφείλει να εμπιστεύεται τους πολίτες του. Οφείλει να περιμένει ότι ο Λαός θα λειτουργήσει καταγγέλλοντας και καταδεικνύοντας αυτόν που θεωρεί και ο ίδιος εχθρό της κοινωνίας. Είπαμε, το τίμιο κράτος, που συμφωνεί με τους πολίτες του για τις αρχές του δικαίου, εκτελώντας τις συνταγματικές επιταγές και τη δημοκρατική έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας δια της πλειοψηφίας. Αν όμως η κοινωνία δεν αντιδράσει ή αντιθέτως περιθάλψει, κιόλας, τους φυγάδες ή υπακούσει στο βαθύ αντανακλαστικό της απέχθειας προς τον καταδότη; Πότε έρχεται το επίσημο δίκαιο σε αντίθεση ή στέκεται αμήχανο έναντι του ενστικτώδους και όλως υποτιθέμενου κοινού περί δικαίου αισθήματος; Ποιο δίκαιο είναι συνηθισμένος να συναισθάνεται ως δικό του και πραγματικό ο Λαός μας, μέσα από το βαθύ σύμπλεγμα του κατεχόμενου δια μέσου των αιώνων;
Το ορθό είναι να ελεγχθούν και ίσως να πληρώσουν το κόστος της αναζήτησης των παράνομων σύμφωνα με την απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης, αυτοί που τους άφησαν ή που τους ξέφυγαν. Πώς θα εξηγήσει όμως, το τίμιο κράτος τη συμπάθεια, κάποιων έστω, προς την αλεπού, σ' αυτό το περίεργο κυνήγι της αλεπούς; Γιατί η απελευθέρωση της αλεπούς σημαίνει δύο πιθανά πράγματα:
Πρώτον, πως υπάρχουν κάποιοι Έλληνες, ενταγμένοι και ακροβολισμένοι σοφά στο σύστημα, σε αποστολή, που συμμερίζονται ή αντιμάχονται τις απόψεις των φυγάδων και είτε στηρίζουν τον αγώνα τους από το σκοτάδι, είτε, πάλι σκοτεινά δρώντας, παίζουν με τις σκοπιμότητες. Κάποιοι βεβαίως αντιλαμβάνονται τα όρια της Δημοκρατίας και τον καιρό της ιστορίας ως έσχατα και τις βίαιες λύσεις ως αναπόφευκτες, χωρίζοντας σε καλούς και κακούς, έναν κόσμο που ιστορικά, με μαθηματική ακρίβεια, δε χωρίζεται έτσι με τίποτα. Αυτοί οι Έλληνες εξακολουθούν να φέρουν το χάραγμα του Εθνικού Διχασμού και να βιώνουν μια παραληρηματική αντίληψη της πραγματικότητας.
Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι να πρόκειται όντως για παιχνίδι, για κυνήγι αλεπούς που διασκεδάζει το σύμπαν σύστημα, ξεπερνώντας δυσάρεστες καταστάσεις και προσφέροντας άλλη μια παρτίδα ασφαλούς πόκερ μεταξύ αντιπάλων που ξέρουν από τζόγο.
Δικαιούται λόγου, πάντως, και η άποψη πως, όσον αφορά το Χριστόδουλο Ξηρό, κακώς τον κυνηγούν. Το καλύτερο είναι να του δώσουν εκπομπή, εφόσον επέλεξε να επικοινωνήσει μέσω της εικόνας, αντί μιας προκήρυξης! Να μας εξηγήσει και να μας πείσει. Το πρόβλημα όμως με την εικόνα είναι ότι κάνει πολύπλοκο και επισφαλές το μήνυμα. Χάνεται το μυστηριακό στοιχείο του αγνώστου και η αποτελεσματικότητα του μέσου επαφίεται στην υποκριτική, τη ρητορική και την εν γένει παρουσία του εκτιθέμενου. Σε τρεις μέρες η δημοτικότητα της εκπομπής θα κριθεί ανταγωνιζόμενη το DWTS (dancing with the stars). Έτσι συμβαίνει στην εποχή μας. Το εύκολο, το σκάνδαλο και το απαγορευμένο είναι που τραβάει! Το παράδοξο της τρέλλας και η διαστροφή επίσης! Ιδίως αυτή της βίας, που κατακλύζει τα πάντα και όπως όλα τα πράγματα σε αφθονία ή επανάληψη, καθίσταται βαρετή.
Ο θάνατος είναι ένα φυσικό φαινόμενο, που ορίζει τη ζωή και την ανανέωσή της. Ο φόνος δεν ορίζει τίποτε άλλο, εκτός από τις πεπερασμένες δυνατότητες του φονιά. Αυτό μπορεί, αυτό κάνει. Ποιος φονιάς έχει αυτό το απέραντο ταλέντο να μας πείσει πρόσωπο με πρόσωπο, έστω μπροστά σε μια κάμερα, για τους ευγενείς του σκοπούς και την αγιότητα των μέσων του; Δώστε του το λόγο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου