Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Γιατί καλά Χριστούγεννα;

Έχουμε ανάγκη το μήνυμα της γέννησης. Το καινούριο είναι η ζωή. Το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα όμως είναι ότι το νέο γεννιέται νύχτα, κρυφά, ταπεινά, σχεδόν παράνομα για τις τρέχουσες αντιλήψεις, εκεί που δεν το περιμένεις, σε μια άσημη Βηθλεέμ, καταγόμενο από μια κακόφημη Ναζαρέτ. Γεννιέται κοντά σ´εκείνους που δεν τους πιάνει το μάτι σου, αλλά αγωνίζονται και αγρυπνούν, αθώοι και εκτός του κυρίαρχου τρόπου ζωής, όπως οι βοσκοί. Και στην αρχή το ζεσταίνουν και το θάλπουν οι απόλυτες ψυχές, τα ζώα της φάτνης. Οι μάγοι, οι επιστήμονες που κατέχουν γνώση δυσνόητη για τους πολλούς, μαγική, θα φτάσουν αργότερα, παρά το γεγονός ότι έχουν ξεκινήσει νωρίτερα από όλους. Αν και ξέρουν πρώτοι, προβλέποντας με τα εργαλεία της επιστήμης τους, μάντεις, ίσως και δημιουργοί της ιστορικής εξέλιξης και πρωτοπόροι του πνεύματος και της ανακάλυψης του θαύματος του νέου κόσμου, πρέπει να διανύσουν μεγάλη απόσταση, να περάσει χρόνος μέχρι να φτάσουν εκεί που συντελείται το θαύμα της ζωής. Προβλέπουν τη ζωή και όταν αυτή γεννιέται προσέρχονται ταπεινά φέρνοντας πολύτιμα δώρα, που είναι τα δώρα της επιστήμης στην ανθρωπότητα. Χρυσός, πλούτος, οικονομική ασφάλεια, υλική ευδαιμονία. Λίβανος, ψυχική ανάταση, συντονισμός των ψυχών με τη μεγάλη ψυχή του κόσμου, με το Θείο, κατάργηση του συμβατικού χρόνου. Σμύρνα, πνευματική ευωδία, πολύτιμο άρωμα παιδείας και πολιτισμού. Πρέπει όμως να φτάσουν περνώντας μέσα από έναν επικίνδυνο κόσμο, όπου ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι το ταξίδι, η κόπωση, η πείνα, η δίψα, οι ληστές, η νύχτα. Ο κίνδυνος της αποστολής τους προέρχεται από την κρατούσα αρχή, την εξουσία, που επιδιώκει να οικειοποιηθεί τη γνώση τους για το πού γεννιέται το νέο και να το καταστρέψει, υποκρινόμενη ότι πρόθεσή της είναι να το τιμήσει. Οι μάγοι λοιπόν πρέπει να πιστέψουν στο νεογέννητο του πνεύματός τους, πριν ακόμη τη φυσική του γέννηση και να το προστατέψουν πριν καν το γνωρίσουν από κοντά, εμπιστευόμενοι την επιστημονική τους αλήθεια. Τιμούν το μέλλον και το προστατεύουν με την υπεράνθρωπη αυθεντία που χαρίζει η γνώση, η μυστική μαγεία της επιστημονικής ανάγνωσης του κόσμου και του σύμπαντος, που υποκλίνεται ταπεινά στο ίδιο το μυστήριο της ζωής. Την ίδια στιγμή, πρέπει να παραπλανήσουν την αδίστακτη εξουσία που απολαμβάνει την κατάλυση κάθε ορίου, ηθικού και πολιτικού, έτοιμη για θυσίες αθώων, για θυσίες ολόκληρων γενεών. Θυσίες όπως αυτή που κάνει ο έκφυλος Ηρώδης, σφαγιάζοντας για το φόβο της απώλειας της εξουσίας του μια ολόκληρη γενιά. Να γιατί η γέννηση διώκεται και πάντα θα διώκεται. Χριστός γεννάται, η ζωή θα προχωρήσει!

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Ο Μύθος του Οδυσσέα και η εθνική καθαρότητα των Ελλήνων

Δε συμμερίζομαι με κανένα τρόπο την αγωνία όσων αναζητούν ιστορικά ή ανθρωπολογικά ερείσματα για την απόδειξη της καθαρότητας της φυλής μας. Πρώτον διότι δεν μου αρέσει ο όρος Φυλή και δεύτερον διότι η καθαρότητα ενός έθνους απαιτεί την καθαριότητα, που πάλι ως διαπίστωση που αφορά τον περιβάλλοντα χώρο μας δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας.
Το επόμενο σημαντικό πράγμα που δεν συμμερίζομαι είναι η πατριδοπληξία και πάλι για πρακτικούς λόγους, διότι έναντι ενδόξων και επιφανών προγόνων θα αισθανόμουν ασήμαντος, ανάξιος έως και ένοχος. Κάθε δυνατότητα δημιουργικής ταύτισης αποτρέπεται αν εξαίρει κανείς τους προγόνους υπέρμετρα, καθώς αναπόφευκτα ο πατέρας γίνεται Κρόνος και ο γιός γίνεται Οιδίποδας.
Μεταξύ αυτών των ορίων κείμενος, από καιρό αναρωτιόμουν για την πραγματική σχέση μας με την ιστορία του γεωγραφικού μας διαμερίσματος και της εντόπιας ανθρώπινης πρώτης ύλης, είτε ως βιολογικά πλάσματα είτε ως πνευματικά αποτελέσματα αυτού του πολιτισμού.
Η πρώτη αντιληπτή αρχή μας είναι πολύ απλά η μυθολογία, με την ακατανίκητη γοητεία που ασκεί ως γλυπτό της ιστορικής και της ψυχολογικής μας μνήμης, πραγματικό μνημείο της αρχέτυπης ρίζας μας, με τον τρόπο που μόνο η λαογραφία μπορεί να μεταφέρει αυθεντικά.
Αφού αρχίσαμε να μιλάμε λοιπόν για λαό, ήταν μια φορά κι έναν καιρό ο Οδυσσέας που θα ήθελα εδώ να παρουσιάσω από την άποψη ενός αντιπροσωπευτικού χαρακτήρα της μακραίωνης καθημερινότητά μας, απόδειξη της ακατάλυτης συνέχειας του γένους.
Αυτός ο Οδυσσέας ήταν ένας καθωσπρέπει άρχων με άριστη καταγωγή, κληρονομικό χάρισμα και δικαίωμα, όπως αξίζουν και πρέπει να είναι οι άρχοντες για να τους ζηλεύουμε: Όμορφος, πλούσιος, πολύ ευφυής, σχεδόν σοφός και με απόλυτη κοινωνική και πολιτική αποδοχή, πολύ γοητευτικός και μάλιστα σε θεϊκό βαθμό πολιορκούμενος από τις πλέον αξιόλογες και έχουσες σχέσεις με την εξουσία θεές, 'Ήρα και Αθηνά. Ωστόσο, κύριος ων, σύζυγος μιας πραγματικής κυρίας όπως η Πηνελόπη, απολάμβανε μαζί την αρμονία και τη νομιμότητα του έγγαμου βίου και την απόλυτη αρσενική δικαίωση επί γης, ένα υπέροχο γιο, μωρό ακόμη, αλλά σπουδαία συναισθηματική επένδυση για το πιστό Έθνος που τον περίμενε.
Κάποτε όμως τα πράγματα αλλάζουν. Ήρθε ο πόλεμος, ο πατέρας των πάντων και ο πόλεμος, δεν θ’ άρχιζε χωρίς τον Οδυσσέα, τον κατάλληλο άνθρωπο για την κατάλληλη θέση.
Κι εδώ αρχίζει ο κατήφορος, η συνήθης αποδόμηση της πραγματικότητας κάτω από την πίεση της ανάγκης ή του φόβου. Ο απόλυτος αρχηγός μετατρέπεται στον πρώτο φυγόστρατο, υποδυόμενος έναν Ι5, ανίκανο προς στράτευση και μάλιστα για ψυχιατρικούς λόγους. Δηλαδή, για να εξηγήσω, ενώ το στράτευμα τον περιμένει να κινήσουν, δεν εμφανίζεται και τελικά τον βρίσκουν να κάνει ότι οργώνει και σπέρνει αλάτι.
Το τέχνασμα του Νέστορα, του σοφού των σοφών και παλιότερης καραβάνας από τον Οδυσσέα, να βάλει τον μικρό Τηλέμαχο μπροστά στο αλέτρι, υποχρεώνει τον Οδυσσέα να σταματήσει να πουλάει τρέλα και να πάει, σχεδόν σηκωτός να επιστρατευτεί. Ποτέ άλλωστε, η εξουσία στην Ελλάδα δεν θυσιάζει τα παιδιά της, ακόμη κι αν χρειαστεί να υποστηρίξει το παράλογο, όπως έχει περίτρανα αποδειχτεί. Δεν χρειάστηκε όμως ο Οδυσσέας να εξαγοράσει τη θητεία του, ούτε τιμωρήθηκε από τους ανθρώπους, αλλά φρόντισαν οι θεοί η παράταση της θητείας του να είναι μεγάλη, όσο και ο Τρωικός πόλεμος. Κάποτε υπήρχε και Θεός (και μάλιστα πολλοί, με εξειδίκευση) και Κράτος.
Στη στρατιά παρεμπιπτόντως ενσωματώνεται και ο Αχιλλέας, που μόλις τον είχαν γυρίσει από το χαρέμι όπου τον είχε κρύψει η μάνα του ντυμένο γυναικεία, άθελά του όπως λέγεται. Ακριβώς όπως και σήμερα κάνουν οι μητέρες προστατεύοντας τους αρσενικούς γόνους τους, κρυφά από τους απουσιάζοντες πατεράδες, ευνουχίζοντάς τους μέσα στις φούστες τους, παίρνοντας την αυτοκαταστροφική τους εκδίκηση από έναν κόσμο φτιαγμένο από άντρες για άντρες.
Οι δύο αυτοί άνθρωποι κλειδιά για την εξέλιξη του πολέμου αυτού, ο ένας το ιδανικό μυαλό, η απόλυτη στρατηγική δύναμη και διπλωματική αριστεία και ο άλλος η προσωποποίηση του υπερόπλου, του υπερήρωα, ξεκινούν τη συμμετοχή τους ως φυγόστρατοι μειωμένης ικανότητας και αμφιβόλου καταλληλότητας! Ελλάς των μετέπειτα γενναίων και των ηρώων.
Και ο κατήφορος του Οδυσσέα συνεχίζεται δυστυχώς. Ο χρησμός έλεγε ότι ο πρώτος που θα πατούσε το πόδι του στην Τροία θα θυσιάζονταν, πεθαίνοντας αμέσως, καθώς είναι πανάρχαια η αντίληψη ότι κάθε σπουδαίο ανθρώπινο επίτευγμα (από το γεφύρι της Άρτας, μέχρι την οικονομική ανασυγκρότηση μετά το μνημόνιο) απαιτεί ανθρωποθυσίες. Και το χρησμό αυτό τον ήξεραν όλοι, γεγονός που προοιωνίζει τον ιστορικό ρόλο που θα έπαιζαν πολύ αργότερα η δημοσιογραφία και η προπαγάνδα. Γι’ αυτό κανείς δεν κατεβαίνει από το καράβι του στην παραλία (τι τραγελαφικό θέαμα για ένα πανίσχυρο στρατό), όπως ακριβώς κανείς σήμερα δε ρισκάρει τη θεσούλα του για το καλό του συνόλου.
Ο Οδυσσέας όμως, αντιλαμβανόμενος το αδιέξοδο και τη γκάφα της υπηρεσίας πληροφοριών του στρατού, αναλαμβάνει να λύσει το πρόβλημα. Ρίχνει την ασπίδα του στο έδαφος και πηδά πάνω της, σε μια κορυφαία επίδειξη της παροιμιώδους ικανότητάς του να εξαπατά θεούς και ανθρώπους και μάλιστα εκλογικεύοντας την εξαπάτηση των φυσικών νόμων και της ίδιας της λογικής. Ένας δύσμοιρος, αφελής στρατιώτης, βλέποντας τον Αρχηγό να πατά στο έδαφος και ξεθαρρεύοντας ότι θα πάρει τουλάχιστον τη δόξα του δεύτερου και ίσως μια καλύτερη σύνταξη γενναιότητας και φιλοπατρίας στο τέλος του πολέμου ή αργότερα, κάνει το ίδιο χωρίς να προσέξει το τέχνασμα της ασπίδας. Και τρώει ένα γρήγορο βέλος στο λαιμό, δίνοντας δόξα στον αντίπαλο τοξότη, που έγινε ο πρώτο φονιάς και ήρωας του πολέμου της πατρίδας του.
Μεσούντος του πολέμου ο Οδυσσέας ηγείται καταδρομικών επιχειρήσεων και φονικών μαχών. Πάντα υπό την σκέπη των γυναικών θεών που τον συμβουλεύουν και τον προστατεύουν. Όταν έρθει όμως η στιγμή της κληρονομιάς των όπλων του Αχιλλέα, με αντίπαλο τον Αίαντα, στην ενδοπαραταξιακή μονομαχία για το παιχνίδι των εντυπώσεων, πάλι με τη βοήθεια του μέσου των θεών κερδίζει την απονομή και αναγκάζει τον φιλότιμο, εύθικτο και τραγικό Αίαντα να αυτοκτονήσει, νιώθοντας αδικημένος. Ένα μεγάλο άνδρα, λεβέντη, που είχε δώσει τα πάντα ανιδιοτελώς και με ασύγκριτη αποτελεσματικότητα, έναντι κίνδυνου ζωής, αλλά δεν ήταν ούτε τόσο πονηρός, ούτε τόσο διπλωμάτης όσο ο δικός μας άνθρωπος. Ο Οδυσσέας επιβραβεύεται ως ο φορέας της μείζονος αρετής της φυλής, της πανουργίας, έναντι αυτής της γενναιότητας, ενώ ο Αίαντας επιβεβαιώνει την αντίληψη ότι από γενναίους στρατιωτικούς με λίγο μυαλό και πολύ πάθος δεν περιμένεις καλό.
Και φτάνουμε στο αποκορύφωμα της δόξας του Οδυσσέα, στην κατάληψη της Τροίας, με το τέχνασμα του Δούρειου ίππου, όπου προς τιμήν του, αλλά και γνωρίζοντας πάντα την αδυναμία των γυναικείων θεοτήτων σ’ αυτόν, μπαίνει στην κοιλιά του ξύλινου αλόγου, όπως μέχρι σήμερα ο Έλληνας χώνεται στην κοιλιά της ευκαιρίας όταν πρόκειται για άμεσο και σπουδαίο κέρδος όπως αυτό της προτεραιότητας στο πλιάτσικο, μετά την κατάληψη της Τροίας. Φυσικά, το τι έκανε μέσα στη νύχτα ο Οδυσσέας σε μια πόλη που γαλήνευε με τη γλυκιά ψευδαίσθηση της ειρήνης και με την έννοια πιθανών εγκλημάτων πολέμου, δε θα το μάθουμε ποτέ. Αν θυμηθούμε όμως τις μαρτυρίες για το τι ακολούθησε την κατάληψης της Τριπολιτσάς, μπορούμε να υποθέσουμε βάσιμα.
Και αρχίζει τέλος το ταξίδι της επιστροφής προς τη γλυκιά πατρίδα και την πιστή Πηνελόπη,  πάντα σε συνεργασία με τους θεούς, που φροντίζουν να έχει καλό δρόμο. Αλλά, χωρίς να φταίει ο ίδιος και το τονίζουμε αυτό, όπως και για να πληρώσει τις αμαρτίες που είχε κάνει, αμελώντας να υπακούσει και να δωροδοκήσει κάποιους θεούς, γίνεται το λάθος: η μικρόνοια των συντρόφων του τους οδηγεί στο ν' ανοίξουν τους ασκούς του Αιόλου λίγο πριν την άφιξη στο λιμάνι της Ιθάκης, λίγο πριν σωθούν από την περιπέτεια, τον πόλεμο, τη θάλασσα και την κάθε είδους στέρηση. Αυτή την πολύπλευρη στέρηση του κάθε στρατευμένου γενικώς, που τον καθιστά ευεπίφορο στον ηθικό συμβιβασμό.
Για άλλα δέκα χρόνια ο Οδυσσέας βολοδέρνει. Απολαμβάνει τους γλυκασμούς αυτού του κόσμου όπως το τραγούδι των σειρήνων, χωρίς να ξεφεύγει όμως, έχοντας επίγνωση, χάρις στη συμβολή των συντρόφων του, που τουλάχιστον στην αρχή καταφέρνουν να τον συγκρατήσουν, δεμένο στο κατάρτι με το σκοινί, σύμβολο δέσμευσης και λόγου τιμής ανδρός προς άνδρες. Αυτό όμως δε θα κρατήσει για πολύ, παρά μόνο κατά την περίοδο της συντροφικής αλληλεγγύης, όπου οι επιρροές των καρπών των λωτοφάγων αποφεύγονται με διατήρηση της ιστορικής και έντιμης μνήμης και επιτυγχάνεται ο άθλος της διαφυγής από τον μονόφθαλμο γίγαντα Πολύφημο (ακόμη ένα παράδειγμα γίγαντα με λίγο μυαλό και στενή οπτική, όπως όλοι οι κακομαθημένοι με τη δύναμή τους υπερφίαλοι και αλαζόνες γίγαντες της εξουσίας).
Στη συνέχεια, όταν πια η κόπωση και η στέρηση συναντούν την τρυφηλότητα προσωποποιημένη στα πρόσωπα και τα σώματα της Κίρκης και της Καλυψώς, η ηδονική νοσταλγία για μια ζωή που πάει χαμένη στους ωκεανούς αίρει τις αναστολές. Πιθανώς κάποια απερίγραπτη ανάγκη του επιτρέπει να βαφτίσει τους συντρόφους του κότες και γουρούνια, ώστε να κανιβαλιστούν για καλό και ανέκκλητο σκοπό. Και η νέα αλλά και παντοτινή φύση του κοσμοπολίτη καλοπερασάκια κυριαρχεί, η φύση του ανθρώπου που έχοντας γλιτώσει από του χάρου και από του πολέμου τα δόντια ασκεί όλα του τα δικαιώματα και μη στη ζωή αυτή, αδιαφορώντας για το αν οι άνθρωποι γύρω του καταναλώνονται, κομπάρσοι στο μεγαλειώδες ή απελπισμένο του παραλήρημα. Ζει χωρίς αναστολές τις ηδονές που συνοδεύουν την περιπέτειά του, με τελευταίο σταθμό την ολόδροση Ναυσικά, όπως κάθε πολιτικός άνδρας μπορεί να επιθυμήσει στον όψιμο βίο του, ως επιβράβευση της πολιτικής του αρετής. Μόνο που η νεαρή τυγχάνει κόρη του ανθρώπου που τελικά τον φιλοξενεί κι αυτό βάζει σε φανερή αμηχανία τον ποιητή, που φλυαρεί ασύστολα και ανοϊκά. Την ίδια ώρα ο Οδυσσέας πιθανότατα σκέφτεται ό,τι και σήμερα θα σκεφτόταν, πως μια νέα και τόσο όμορφη κοπέλα θα έπρεπε να την έχουν μαζεμένη  οι δικοί της και όχι να κυκλοφορεί στην παραλία όπως ο γιός του ο Τηλέμαχος, που στο κάτω της γραφής υπολόγιζε ότι θα ήταν πια ένας μικρός άντρας με πλήρη δικαιώματα και ικανότητες, σαν αυτόν.
Χορτάτος από τις χαρές του κόσμου, θυμάται επιτέλους ότι έχει πατρίδα και υποχρεώσεις, οργανώνει διαφορετικά τις προφάσεις του και διαισθανόμενος το τέλος της νιότης, αυτός ο Έλληνας ναυτικός και  κοσμοπολίτης, κατευθύνεται στον τελικό του σταθμό, σε κάποια που ξεροσταλιάζει να τον περιμένει, ένα παιδί που τον αγνοεί και ένα πατέρα που μπορεί και να έχει φύγει, όπως όλα τα ιερά πράγματα στη ζωή έχουν ήδη φύγει τη στιγμή που κάνουμε απολογισμό και μετράμε επιτυχίες και ενοχές.
Περιμένει επίσης να τον δει ένα βασίλειο, αλλά αυτό δεν φαίνεται από τα λόγια του ποιητή να τον απασχολεί ιδιαίτερα, αφού το θεωρεί δεδομένο, ελέω Θεού και με τη μαρτυρία των ανθρώπων. Γίνεται έξαλλος, σαν λαϊκός τύπος, μόνο όταν διαπιστώνει ότι του τρώνε τον πλούτο και απειλούν να του πάρουν δήθεν και τη γυναίκα οι μνηστήρες του θρόνου.
Δεν υπάρχει πιο κραυγαλέο παράδειγμα του τι επιτρέπει η ακυβερνησία σε έναν τόπο και του πόσο σημαντική είναι η εμπνευσμένη ηγεσία που προκαλεί σεβασμό. Ο Οδυσσέας θεωρείται νεκρός και αυτό ενδεχομένως να εννοείται πολιτικά, γι’ αυτό και η περιφρόνηση στη μνήμη του και η καταλήστευση της περιουσίας του. Φαίνεται σαφώς ότι αυτά συμβαίνουν ενόσω απουσιάζει τόσο ο ηγέτης όσο και ο πιστός υπηρέτης λαός, που λαθροβιώνει ως χοιροτρόφος, ετοιμάζοντας την εκδίκηση του Άρχοντά του, όχι τη δική του (συγκλονιστική, ανεξήγητη, κουτή αυταπάρνηση).
Πίσω από ένα νεαρό και ανήμπορο διάδοχο, μια σύζυγος μνήμης η Πηνελόπη, απελπίζεται όλο και βαθύτερα, εγκλωβισμένη στις προκαταλήψεις της και σε μια απέλπιδα πίστη στο συντηρητισμό της και την ανομολόγητη νοσταλγία μιας νιότης που δεν της ήταν γραφτό να απολαύσει. Κι αυτό συμβαίνει όσο κι αν συμβιβάστηκε ιστορικά με τη θέση της και όσο κι αν δεν της ήταν γραφτό να νιώσει για λίγο έστω τη χαρά της εξουσίας και τη χαρά της ζωής. Ταγμένη στον Οδυσσέα, αποφεύγει να παραχωρήσει  λίγη περιττή ανοχή για έναν άλλο άνδρα. Δεν αρκεί ούτε καν το άλλοθι μιας σκόπιμης και λογική προτεραιότητας, όπως η σωτηρία του τόπου της. Η γυναίκα, η μάνα, η Κυρά, απαράλλαχτη διαχρονική ανάπηρη φιγούρα, θύμα της υστερόβουλης εξιδανίκευσης των αρσενικών που εγκλωβίζουν τα θηλυκά στη φορμόλη της φυλετικής ιδεοληψίας. 
Οι μνηστήρες εν τω μεταξύ, είναι εκεί επειδή έτσι έπρεπε να κάνουν. Είναι ο ανθός του τόπου, οι σπουδαιότεροι υποψήφιοι για την ηγεσία ενός ορφανού και ακυβέρνητου τόπου, που τους έχει απόλυτη ανάγκη, οι πρώτοι των πρώτων. Γι’ αυτό ο Οδυσσέας αποφασίζει να διασώσει την κληρονομική του κατάχρηση, εξολοθρεύοντας τον ανθό. Μαθημένος στο αίμα, δε διστάζει για το μακελειό, προκειμένου να εγκαταστήσει τον ελλειμματικό γόνο του στη θέση του πρώτου.
Μοιάζουν μήπως αυτές οι εποχές με το σήμερα και τα πρόσωπα και τα πράγματα της πολιτικής καθημερινότητάς μας;  Μήπως το DNA περιττεύει στη διαδικασία απόδειξης της φυλετικής μας καθαρότητας; Ας χαλαρώσουμε την αγωνία μας. Πάντα ίδιοι υπήρξαμε.

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Μήπως είναι καλή στιγμή;



Μήπως είναι καλή στιγμή να ξαναρχίσουμε από λευκό χαρτί την περιγραφή του κοινωνικού συμβολαίου και να συμφωνήσουμε ότι ο πολίτης πρέπει να είναι ο ίδιος και όχι δια αντιπροσώπων όσο πιο κοντά γίνεται στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και ταυτόχρονα, όσο πιο μακριά γίνεται από το Κράτος και τους μηχανισμούς του;
Τα κόμματα, από παλιά και ακόμη και σήμερα, λειτουργούν μόνο ως συγκεντρωτικά όργανα διεκδίκησης του ελέγχου της Δημοκρατίας και υπεξαίρεσης της Λαϊκής Κυριαρχίας και του Εθνικού Πλούτου. Κι αυτό δεν είναι ούτε θέμα προθέσεων καλών ή κακών, ούτε ανάθεμα ευθύνης. Είναι αποτέλεσμα του αναχρονιστικού τρόπου λειτουργίας του πολιτικού συστήματος με την υπάρχουσα μορφή της αντιπροσώπευσης και της προκύπτουσας πυραμίδας της έκφρασης και της ροής της λαϊκής κυριαρχίας και του ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας.
Ο έλεγχος της ενέργειας που γεννά το κοινωνικό αγαθό με το σωρευτικό του αποτέλεσμα, δηλαδή την ισχύ και τον  πλούτο που σημαίνει το Μέγα Κοινόν (το Κράτος), επαφίεται σε δομές προσωποκεντρικές, που αποτελούν παραφθορά της θεοκρατικής αντίληψης προγενέστερων μορφών πολιτεύματος, με πλήθος ανομολόγητων παραδοχών και υστερόβουλων συμβιβασμών στο όνομα όμως και των τύπο μιας επισφαλούς συνταγματικής νομιμότητας.  
Γι’ αυτό το πρόβλημα της Εθνικής μας Πολιτείας είναι κυρίως η καθολική πρόθεση και η αντίληψη της  εσωτερικής κατοχής και επομένως διαρκές είναι το αίτημα της κοινωνικής απελευθέρωσης, όποια κι αν είναι κατά καιρούς η δημοκρατικά εκλεγμένη Αρχή. Και πάντα τέτοιο ήταν.
Η λύση και η προσπάθεια για επανεκκίνηση της πολιτικής και της οικονομίας οφείλει να στηρίζεται στη Συνταγματική αποκατάσταση με την έννοια της αυστηρής διάκρισης των εξουσιών. Υπάρχει ανάγκη για περισσότερο συμμετοχική Δημοκρατία, επαγγελματικότερο και ασφαλές Κράτος και ισχυρή και ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Η κοινωνία θα βρει, ίσως, το δρόμο της χωρίς ματαιόδοξες, πατερναλιστικές και περίπου μεταφυσικές υποδείξεις. Χρειάζεται Εθνικό, Δημοκρατικό και Συνταγματικό φρόνημα, αλλά και Πολιτειακό ήθος.
Το δράμα της οικονομίας το παράγει η καθολική αντίληψη του κράτους τρόπαιου των νικητών και συνεπακόλουθα ο αυθαίρετος, ανεξέλεγκτος  και γι’ αυτό απύθμενος παρασιτισμός. Αυτή η αντίληψη γαλουχεί και εκπορνεύει αναλόγως το ανάγωγο και από τη φύση του μεταπρατικό οικονομικό ένστικτο του λαού μας, το ένστικτο της ανερμάτιστης ευκαιρίας. Δεν πρόκειται όμως για την κατάργηση κάποιας ηθικής της οικονομίας, όπως πολλές, μεταρρυθμιστικές δήθεν, απόψεις καταγγέλουν, γιατί τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Παραβιάζονται, δυστυχώς, οι σκληροί φυσικοί νόμοι του μόνου βέβαιου και ανοιχτού πλέον παγκόσμιου παιχνιδιού προς χάριν της εσωτερικής μας "παιδικής χαράς", γεμάτης με ξύπνιους τοπικούς νταήδες και μαχαλόμαγκες, εραστές του αθάνατου δοβλετίου που μας κληρονομήθηκε και της αυτοδίκαιης παρανομίας.
Δε μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για οικονομική απελευθέρωση και ανάπτυξη χωρίς πρώτα να μιλάμε για κοινωνική απελευθέρωση από τις αναχρονιστικές δομές και τις δυσλειτουργίες του πολιτικού συστήματος.
Με ποιο Σύνταγμα και ποιο Δίκαιο όμως; Και ποια θα είναι η Βουλή ή η Εθνοσυνέλευση που θα πάρει τέτοιες αποφάσεις και θα ορίσει ξεκάθαρους  κανόνες, απαρνούμενη το ένστικτο της αυτοσυντήρησής της; Η ελευθερία του ήθους και το ήθος της πολιτικής ελευθερίας είναι τρόπος ζωής και δεν συνοδεύεται από εγγύηση καλής λειτουργίας.
Ποιος σήμερα θέλει την απελευθέρωση αν δεν είναι πρώτα διορισμένος και μόνιμος και ταυτόχρονα οπαδός της φιλελεύθερης οικονομίας, του κοινωνικού κράτους, της φορολογικής ασυλίας και του υπαρκτού σοσιαλισμού; Το μέτρο είναι η αμετροέπεια του μέσου όρου μας, του νεόπλουτου και ασπόνδυλου ψευτοραγιά, που δίνει βιωματικά μαθήματα επιβίωσης και εκλογικεύει και συγκαλύπτει επαρκώς την υποκρισία του συνόλου, με συνειδησιακούς συμψηφισμούς περί το καθ’ υμάς κοινωνικό δίκαιο και το δήθεν κοινωνικό ή δημοκρατικό φρόνημα. Έτσι γεννάται στο τέλος η αυταπάτη της πίστης στις πολιτικές μας ψυχώσεις, μια απόλυτη μετάθεση, όπου η κοινή λογική δεν έχει καμία θέση. Πρώτη προτεραιότητα λοιπόν θα έπρεπε να αποτελούν για μας τα στοιχειώδη, η πολιτική και η κοινωνική απελευθέρωση και η εσωτερική μας ανασυγκρότηση.
Ποιος όμως εμπιστεύεται πλέον την κοινωνία, όταν ακόμη και σήμερα ανάβει τα καντήλια του παλαιοκομματισμού και των ιδεολογιών που γέννησαν ή επέτρεψαν το χάος, ενώ επικαλείται έναντι των ευθυνών της μικροαστικές εκλογικεύσεις, απολιθωμένα ιστορικά άλλοθι και ξενοκίνητους δράκους συνομωσίας. Η γηραιά και αμετανόητη πολιτική μνήμη αντιμάχεται με θράσος την κοινή λογική.
Οι χειρότεροι εχθροί του Λαού είναι αυτοί που καλλιεργούν τις αδυναμίες του ή τον τρομοκρατούν και συνειδητά καταστρέφουν την αυτοεκτίμησή του, ανανεώνοντας κάθε φορά τους μύθους του πολιτικού τους μεσσιανισμού και τους ιστορικούς εφιάλτες του διχασμού. Διαίρει και βασίλευε...
Η ανάδειξη των πολιτικών στελεχών και ενδεχομένως ηγετών, δε μπορεί να γίνει πια δια των κομματικών οργάνων. Οι λειτουργίες της Δημοκρατίας ή, αν μπορούν και θέλουν, τα ίδια τα κόμματα, πρέπει να ανοίξουν στους πολλούς, σε κεντρικό χώρο έκφρασης, χωρίς τη μεσολάβηση της κομματικής επεξεργασίας, διαλογής, ελέγχου και ανακατεύθυνσης.
Το εργαλείο και ο χώρος δε μπορεί να είναι άλλο από το Διαδίκτυο, γιατί είναι αδύνατο με συμβατικές πολιτικές διαδικασίες  να ξεπεραστεί η χαοτική κατάσταση που δημιουργεί ο κραυγάζων και ασκόπως μαχόμενος στο διαδίκτυο πολιτικός όχλος.
Διαδικτυακή εφαρμογή μιας κατ’ ουσίαν νέας μεταπολίτευσης, που θα χαρακτηρίζεται από την κύρια χρήση του διαδικτύου με συμπληρωματική χρήση μέσων όπως π.χ. τα ΚΕΠ, δεν υπάρχει, αλλά θα πρέπει με κάθε λογικό και αποτελεσματικό τρόπο να την κατασκευάσουμε. Τώρα!