Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

ΕΡΤ, σήμερα. Παλιές οι αμαρτίες, άχρηστες οι μετάνοιες!

H μάχη για τη σημαία στο λαχταριστό μετερίζι της μάνας πληροφόρησης ήταν μέχρι θανάτου, εφοδεύοντες και αμυνόμενοι κραταιοί, όσο επιτρέπει ο πολιτικός μας σουρεαλισμός και η απύθμενη, πραγματικά, γραφικότητα και ευτέλειά μας. Τι κι αν στο ερειπωμένο Κάστρο της Πόλης έχουν μπει από καιρό οι οχτροί! Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν, θούριους και εμβατήρια μιας νίκης καρικατούρας, που δεν θα έρθει ποτέ και δεν τη θέλουμε κιόλας! Τι κι αν δεν αντέχεται πλέον το κενό μέσα μας και η απόσταση μεταξύ μας ως πολιτών! Διεσκορπίσθησαν τα ιμάτια του ενωτικού λόγου συνύπαρξής μας, προς χάριν της διχαστικής μας καχυποψίας, της κρετινικής βεβαιότητας για την απόλυτη παραταξιακή μας αλήθεια και βεβαίως χάριν της καθολικής, αγνής μας ιδιοτέλειας.
Ο αγώνας για τον έλεγχο της κρατικής τηλεόρασης αποτέλεσε  μια υπέροχη τηλεοπτική επανάληψη (τι ειρωνεία!) της μίζερης ζωής μας. Φλάμπουρα, γιούρια και απολύτως προβλέψιμες και ασφαλείς λεβεντιές, θλιβερές υστερίες επιδείξεως και νυχτερινές θριαμβευτικές επιδρομές εναντίον κοιμωμένων ηρώων. Νυν ο υπέρ πάντων αγών των ιστορικών μας παραισθήσεων, γι’ αυτό και το μόνο που ξέρουμε να αναφωνήσουμε είναι το γαία πυρεί μειχθήτω, με την ιαχή και την προσδοκία του αποθανέτω η ψυχή μας μετά των αλλοφύλων. Ο υπέροχος πλούτος της Ελληνικής γλώσσας και της Ελληνικής ψύχωσης!
Ποιοι είναι οι αλλόφυλοι; Υπάρχει τρόπος να διακρίνεις τους δικούς σου και τους άλλους ανάμεσα στους πνιγμένους, σε ένα καράβι που βυθίστηκε; Πόσοι χωράνε και θα παραμείνουν ασφαλείς και γελοίοι μαζί στην κορυφή του καταρτιού και στο πόστο του σηματωρού; Κράτα το κάστρο, βολέψου, ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν. Και για πόσο; Προφανώς για όσο θα υπάρχει αυτή η κοινωνία με τη σημερινή της μορφή και για όσο θα μας λείπει η στοιχειώδης παιδεία και ο ελάχιστος απαραίτητος πολιτισμός.
Τελικά το να είσαι ευφυής βλάξ και χωρίς αναστολές είναι το απόλυτο πολιτικό προσόν. Κανένας δεν θα καταλάβει τίποτε! Αρκεί να σε λένε στρατηγό και νικητή. Τα τακτοποιούμε όλα όταν πούμε ότι η πραγματικότητα έχει πολλές όψεις, ανάλογα από πού την κοιτάς. Το αν είσαι μύωπας ή μεθυσμένος δεν το εξετάζουμε. Ούτε καν το αν είσαι κοντός για τα μέτρα των περιστάσεων και ψηλός μόνο μπροστά στον καθρέφτη σου. Αυτά που είναι πραγματικά σπουδαία δεν έχουν, δυστυχώς, σημασία. Ένα σπουδαίο ζήτημα είναι το δέον γενέσθαι, άλλο, σπουδαιότερο, το πρακτέον, το εφικτό και τρίτο το ποιος το υλοποιεί. Ασήμαντα όλα μπροστά στο κλέος του νικητή των εντυπώσεων.
Ας μην υπερβάλλουμε επιμένοντας σε μεγαλόστομες ερμηνείες. Απλά είναι τα πράγματα. Φτάσαμε ως εδώ, στη λύση ενός γόρδιου δεσμού που (μ)πλέχτηκε στη διάρκεια πολλών και ιστορικών χρόνων. Ένα θλιβερό γαϊτανάκι πολιτικής υστεροβουλίας, συνδικαλιστικής ευτέλειας, υποκρισίας και μοχθηρίας, γύρω από ένα ακόμη χρυσοποίκιλτο πολιτικό λάφυρο, συβαριτικό προνόμιο των εκλεκτών δούλων της ελεεινής εξουσίας και πάντα εις βάρος του κοινού συμφέροντος. Και πόσο δικαία μπορεί να αισθάνεται η χείρ η κραδαίνουσα το ξίφος της λύσης, αλλά και της αυτοκαρατόμησής μας με αποτέλεσμα τη διεθνή αμαύρωση (κυριολεκτικώς) της εικόνας της πολιτικής μας ζωής; Ποιο τεκμήριο ηθικής δικαιούται να επικαλεστεί;
Οφείλει να εξηγηθεί η προφανής υπερβολή και ο επικοινωνιακός παραλογισμός που ζήσαμε. Υψηλή, δυσνόητη σκοπιμότητα; Προληπτική δράση, εκατέρωθεν, σε εξελίξεις που δε λέγονται και που δεν είναι για τους πολλούς; Αλαζονεία, φόβος, θυμός, απελπισία ή πατερναλιστική φρόνηση; Η πολιτική είναι καλή όταν απαντά σε ερωτήσεις και όχι όταν δημιουργεί αμηχανία ή επώδυνα ερωτήματα. Εκτός και αν αυτό γίνεται σκόπιμα. Ο επιτυχημένος στρατηγικός σχεδιασμός των δυνάμεων των ενοικούντων το Κοινοβούλιο και το συνδικαλιστικό μετερίζι της ΕΡΤ, οδήγησε την Κυβέρνηση σε ένα ριψοκίνδυνο άλμα στο κενό των εντυπώσεων, σε μια προσπάθεια να κόψει τη θηλιά που έδεσε στο λαιμό της ο ανοίκειος πολιτικός έλεγχος της ΕΡΤ, με κίνδυνο και ρίσκο να κόψει το λαιμό της. Τόσο πολύ όμως θύμωσε, πια και με ποιο δικαίωμα; Αυτό είναι το μέτρο της σοφίας και της ψυχραιμίας της μπροστά στο έξυπνο επικοινωνιακό δόλωμα των αντιπάλων της;
Όμως, τις ήρξατο χειρών αδίκων; Έχει άραγε νόημα η απάντηση, όταν γι’ ακόμη μια φορά μόνοι μας επιτείνουμε την Εθνική μας απαξίωση, όπως πάντα κάναμε στην ιστορία μας για να βγάλουμε το μάτι του συνέλληνα αντιπάλου;
Η πολιτική σκοπιμότητα και τα πάθη επιτάσσουν τη χρήση όπλων μαζικής αυτοκαταστροφής: Όλα «Όσα εν οίκω» με μεγάφωνα «εν Δήμω»! Αυτό δεν είναι πολιτική, είναι ψυχιατρική περίπτωση ή το λιγότερο «άχτι». Και ακόμα χειρότερα έχουμε πράξει στην ιστορία μας, τη γεμάτη από αυτοδίκαιες προδοσίες. Έχουμε καλέσει σε βοήθειά μας τους Πέρσες, τους Φράγκους, τους Γάλλους, τους Άγγλους (πολλές φορές), τους Ρώσους, τους Γερμανούς, τους Σοβιετικούς, τους Αμερικανούς! Πάντα φωνάζουμε το μεγάλο φίλο (που τον βαφτίζουμε αδελφό) να δείρει τα κακά αδελφάκια μας που μας τη σπάνε! Υπερλειτουργικά γονίδια διχόνοιας και μνήμης μίσους. Το θλιβερό μεγαλείο της μικροπρέπειας που βαφτίζεται «αρχές», η μετατροπή του άρρωστου πάθους σε υψηλό νόημα! Δεν αρκεί πλέον η συγκατάβαση για να αντεπεξέλθουμε στα εθνικά χάλια μας. Αυτοί είμαστε αλήθεια;
Υπάρχει τελικά μεγαλύτερος Ελληνικός μύθος από αυτόν της συλλογικότητας; Διαλέξτε πολιτικό εικόνισμα και ιδεολογικό καντήλι και προσευχηθείτε για τη μεταφυσική μεταμόρφωση του πολιτικού μας συστήματος! Τουλάχιστον έτσι θα νιώθουμε καλά απέναντι στον εαυτό μας και στην ατομική αντίληψη της ιστορίας και του συμφέροντός μας. Του Κοινού συμφέροντος βέβαια! Για το προσωπικό συμφέρον καθενός θέλω να πιστεύω πως ούτε σκέψη δεν γίνεται, για να μην παρεξηγούμαστε!
Βεβαίως και τελικά ξανάνοιξε η δημόσια τηλεόραση. Ούτε καλύτερη, ούτε φθηνότερη από την παλιά. Η μόνη συζήτηση που αξίζει, για να μη χάνουμε χρόνο, είναι η συζήτηση για την δημόσια τηλεόραση που χρειαζόμαστε και όχι γι' αυτήν που είχαμε. Το χάσιμο χρόνου είναι εις βάρος της Δημοκρατίας και των 2500 δικαίων και αδίκων ανέργων. Και μέχρι τότε ας περιμένουμε το επόμενο υπερθέαμα, όπως αυτό της απελευθέρωσης των τρομοκρατών εν μέσω Ελληνικής Ευρωπροεδρίας, μέχρι να πάμε ολόιδιοι και προβλέψιμοι κατά τις δημοσκοπήσεις, στις λυτρωτικές εκλογές. Ποιος κάνει πλάκα, επιτέλους, σ' αυτό τον τόπο (και μη βιαστεί κανείς να απαντήσει!);
Είτε το κλείσιμο της ΕΡΤ είτε το άνοιγμά της τελικά με άλλη δομή, θα έπρεπε να εξετάζονται ως σύνθετες οικονομικές και γενικότερες, δημοκρατικές πολιτικές επιλογές. Προφανώς ποτέ δεν έγιναν με τέτοια λογική.
Ο ανώριμος πολιτικός μας συναισθηματισμός και ο ανέντιμος τακτικός παρορμητισμός κυριαρχούν σε όλα τα επίπεδα μιας πολιτικής πραγματικότητας που αγνοεί την ίδια τη ζωή για χάρη του νοσηρού πολιτικού μας υπερεγώ. Κι αυτοί που το ελέγχουν κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου