Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Οι Ιατρικές Υπηρεσίες στην Ελλάδα και οι Γιατροί

Για να απαντήσω στο ερώτημα: Τι σημαίνει "Ιατρικές υπηρεσίες στην Ελλάδα" απλώς ρωτάω:
Τι ακριβώς ζητάει η κοινωνία και ακολούθως η Πολιτεία από το Ιατρικό επάγγελμα και με ποιο κόστος;
Τι εννοούμε "Ιατρικές Υπηρεσίες" και πού χρησιμοποιούνται - καταναλώνονται; (Στο Ιατρείο, στο Νοσοκομείο, στο δρόμο, στο τηλέφωνο, στο σπίτι, στο ωράριο, στην εφημερία, τη νύχτα, όλο το 24ωρο;)
Πώς διαμορφώνεται το κόστος αυτών των υπηρεσιών (χώρος, χρόνος, χρήμα, μέσα, άνθρωποι);
Πόσο και σε ποιους κοστίζει η προετοιμασία ενός γιατρού και κυρίως η συντήρηση της ικανότητάς του;
Μπαίνουν οι Ιατρικές υπηρεσίες στη διατίμηση και ποιος αποφασίζει την τιμή;
Είναι σωστό να κοστολογούνται με τη λογική της ιατρο-εργατοώρας;
Είναι σωστό να κοστολογούνται ανά ασθενή (με το κεφάλι);
Είναι σωστό να κοστολογούνται ανάλογα με την προσφορά και τη ζήτηση;
Είναι σωστό να κοστολογούνται σε σύγκριση με άλλες τέχνες και επαγγέλματα (υδραυλικοί, μηχανικοί αυτοκινήτων, δικηγόροι, δικαστές, βουλευτές, ταξιτζήδες, καθηγητές, υπάλληλοι, φαρμακοποιοί, στρατιωτικοί);
Είναι σωστό να κοστολογούνται γενικώς ως επαγγελματική δραστηριότητα γύρω από κάτι που διαβαθμίζεται ως "ειδικό", δύσκολο, πολύ δύσκολο, επικίνδυνο και για πολύ λίγους;
Τι σημαίνει λειτούργημα;
Τι σημαίνει "η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό";
Είναι ηθικό να αμείβεται το λειτούργημα και πόσο ακριβό μπορεί να είναι;
Είναι σωστό να λέγεται ότι: "αφού οι γιατροί το διάλεξαν, ας πρόσεχαν";
Μπορεί να απαντήσει σωστά ο μέσος πολίτης, ο μέσος γιατρός, ο μέσος δημοσιογράφος και ο μέσος υπουργός; (Ο μέσος λέμε, όχι ο κορυφαίος!)
Θα προσπαθήσω να απαντήσω κι εγώ, όσο μπορώ και όσο μου αναλογεί.
Η Ιατρική είναι επάγγελμα 100%. Πρόκειται για πώληση (παροχή) ειδικών υπηρεσιών, που παρέχονται μετά από εκπαίδευση και πιστοποίηση και στα πολιτισμένα κράτη υπό διαρκή αξιολόγηση. Το αποτέλεσμά της δε, είναι κατά κανόνα άμεσο, σημαντικό, επαληθεύσιμο και μη διαπραγματεύσιμο με όρους άλλους από αυτούς της αποδεικτικής διαδικασίας της επιστήμης, δηλαδή της λογικής, επομένως αυτό την κάνει να υπερέχει συγκριτικά έναντι άλλων επαγγελμάτων και πέραν της ιερότητας του αντικειμένου της. 
Παραμένει η ερώτηση: Πόσο πρέπει να αμοίβεται ένας γιατρός όταν πελάτης του είναι το κράτος και πόσο όταν πελάτης του είναι ο ασθενής; Αν συμφωνήσουμε ότι ο γιατρός ζει από την ιατρική του ιδιότητα και αυτή του τη δραστηριότητα, πρέπει να ξέρουμε πόσο είναι το κόστος της, η αξία της και ανάλογα η ιατρική αμοιβή. Αν δε ζει από την Ιατρική, τότε αυτή να προσφέρεται δωρεάν από εθελοντές κάθε Σαββατοκύριακο μετά την Εκκλησία και τις καθημερινές σε Νοσοκομεία με Φιλανθρωπικό χαρακτήρα και πόρους. Η αλήθεια βεβαίως είναι ότι δια της Ιατρικής παράγεται οπωσδήποτε πλούτος όπως και γύρω από την Ιατρική και τη βιομηχανία της (υλικά και φάρμακα) και αποτελεί μια άριστη επενδυτική πρακτική, με εξασφαλισμένη αγορά και αποδόσεις. 
Τα υπόλοιπα, περί λειτουργήματος και κοινωνικού ρόλου ισχύουν όταν η Παιδεία του Ιατρού υπερέχει της Τέχνης του και το ήθος του είναι ελεύθερο από τις πραγματικές του ανάγκες. Ο όρκος του Ιπποκράτη δεν είχε υπ' όψιν του τα συστήματα υγείας, τους ισολογισμούς και τη μισθωτή εργασία των γιατρών. Υπαινίσσεται γιατρούς καλοπληρωμένους και αρχοντικούς στο ατομικό πλαίσιο της επαγγελματικής τους δραστηριότητάς, γιατί μόνο αυτό υπήρχε τότε.
Σε μια ιατρική πράξη υπάρχει το κόστος της νοσηλείας, το κόστος των εξετάσεων, του χειρουργείου ή του εργαστηρίου και του ιατρού, χειρουργού ή μη. Αυτό το σύνολο πρέπει να έχει συγκεκριμένη τιμή. Στο Δημόσιο Νοσοκομείο το Κράτος υποκριτικά παριστάνει ότι πληρώνει σωστά τους γιατρούς και αυτοί ότι υπηρετούν σύμφωνα με τις υποχρεώσεις τους. Βεβαίως ο καλός δεν διαφέρει από τον ανεπαρκή και "ψευτο"-αμείβονται το ίδιο. 
Ειδικά για το δημόσιο φορέα (Νοσοκομείο) ο ασφαλισμένος έχει προαγοράσει τις υπηρεσίες μέσω των ασφαλιστικών του εισφορών (ο Θεός να τις κάνει εισφορές!). Μετά αρχίζει το παζάρι της ανάγκης των ασθενών, που δεν είναι πάντα αθώοι, από ανθρώπους που ελέγχουν τα Νοσοκομεία (κομματικές διοικήσεις, συντεχνίες κρατικών και πανεπιστημιακών ιατρών, συνδικαλιστές και μεμονωμένοι γιατροί) ως δική τους επιχείρηση και περιουσία, κάτι που αποτελεί βαρύτατη ηθική και συνταγματική εκτροπή. Το Μεγάλο Έγκλημα λοιπόν, είναι η υποκρισία του διεφθαρμένου, ανίκανου και ανάλγητου κράτους (δοβλέτι) και των εξαρτημάτων του, που ως αλληλέγγυος μαφία συντηρεί τις δομές που το στηρίζουν, αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα και τις ανεπάρκειες του συστήματος που δημιουργεί. Αυτές οι εκκρεμότητες είναι εκείνες που τελικά απειλούν αυτόν που βρίσκεται στην ανάγκη, διαιωνίζοντας την εξάρτηση των ασθενών. 
Οι μόνοι ωστόσο, που "πληρώνονται" και κάνουν κάτι συγκεκριμένο και ουσιαστικό είναι οι γιατροί και φυσικά χωρίς αυτούς δεν υπάρχει Δημόσια Υγεία, ούτε και ιδιωτική. "Πληρώνονται" όμως μ' αυτό τον ιδιότυπο και φυσικά επιλήψιμο τρόπο χωρίς διαφάνεια, χωρίς αξιολόγηση, χωρίς έλεγχο, χωρίς όρια, χωρίς φορολόγηση, χωρίς αξιοπρέπεια, εξαργυρώνοντας έναν επώδυνο και επαίσχυντο κύκλο δικών τους εξαρτήσεων, που είναι το άλλοθι για την εκπόρνευσή τους και τελικά την εκμετάλλευση των ασθενών. Αμαρτάνουν για την επιστήμη τους, για την οικογένειά τους και για τη χαμένη τους ζωή.  
Τελικά, όλοι όσοι χρησιμοποιούμε το σύστημα υγείας ή εργαζόμαστε γι' αυτό είμαστε για λύπηση!