Μήπως είναι καλή στιγμή;

Μήπως είναι καλή στιγμή να ξαναρχίσουμε από λευκό χαρτί την περιγραφή του κοινωνικού συμβολαίου και να συμφωνήσουμε ότι ο πολίτης πρέπει να είναι ο ίδιος και όχι δια αντιπροσώπων όσο πιο κοντά γίνεται στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και ταυτόχρονα, όσο πιο μακριά γίνεται από το Κράτος και τους μηχανισμούς του;

Τα κόμματα, από παλιά και ακόμη και σήμερα, λειτουργούν μόνο ως συγκεντρωτικά όργανα διεκδίκησης του ελέγχου της Δημοκρατίας και υπεξαίρεσης της Λαϊκής Κυριαρχίας και του Εθνικού Πλούτου. Κι αυτό δεν είναι ούτε θέμα προθέσεων καλών ή κακών, ούτε ανάθεμα ευθύνης. Είναι αποτέλεσμα του αναχρονιστικού τρόπου λειτουργίας του πολιτικού συστήματος με την υπάρχουσα μορφή της αντιπροσώπευσης και της προκύπτουσας πυραμίδας της έκφρασης και της ροής της λαϊκής κυριαρχίας και του ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας.

Ο έλεγχος της ενέργειας που γεννά το κοινωνικό αγαθό με το σωρευτικό του αποτέλεσμα, δηλαδή την ισχύ και τον  πλούτο που σημαίνει το Μέγα Κοινόν (το Κράτος), επαφίεται σε δομές προσωποκεντρικές, που αποτελούν παραφθορά της θεοκρατικής αντίληψης προγενέστερων μορφών πολιτεύματος, με πλήθος ανομολόγητων παραδοχών και υστερόβουλων συμβιβασμών στο όνομα όμως και των τύπο μιας επισφαλούς συνταγματικής νομιμότητας.  

Γι’ αυτό το πρόβλημα της Εθνικής μας Πολιτείας είναι κυρίως η καθολική πρόθεση και η αντίληψη της  εσωτερικής κατοχής και επομένως διαρκές είναι το αίτημα της κοινωνικής απελευθέρωσης, όποια κι αν είναι κατά καιρούς η δημοκρατικά εκλεγμένη Αρχή. Και πάντα τέτοιο ήταν.

Η λύση και η προσπάθεια για επανεκκίνηση της πολιτικής και της οικονομίας οφείλει να στηρίζεται στη Συνταγματική αποκατάσταση με την έννοια της αυστηρής διάκρισης των εξουσιών. Υπάρχει ανάγκη για περισσότερο συμμετοχική Δημοκρατία, επαγγελματικότερο και ασφαλές Κράτος και ισχυρή και ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Η κοινωνία θα βρει, ίσως, το δρόμο της χωρίς ματαιόδοξες, πατερναλιστικές και περίπου μεταφυσικές υποδείξεις. Χρειάζεται Εθνικό, Δημοκρατικό και Συνταγματικό φρόνημα, αλλά και Πολιτειακό ήθος.

Το δράμα της οικονομίας το παράγει η καθολική αντίληψη του κράτους τρόπαιου των νικητών και συνεπακόλουθα ο αυθαίρετος, ανεξέλεγκτος  και γι’ αυτό απύθμενος παρασιτισμός. Αυτή η αντίληψη γαλουχεί και εκπορνεύει αναλόγως το ανάγωγο και από τη φύση του μεταπρατικό οικονομικό ένστικτο του λαού μας, το ένστικτο της ανερμάτιστης ευκαιρίας. Δεν πρόκειται όμως για την κατάργηση κάποιας ηθικής της οικονομίας, όπως πολλές, μεταρρυθμιστικές δήθεν, απόψεις καταγγέλουν, γιατί τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Παραβιάζονται, δυστυχώς, οι σκληροί φυσικοί νόμοι του μόνου βέβαιου και ανοιχτού πλέον παγκόσμιου παιχνιδιού προς χάριν της εσωτερικής μας "παιδικής χαράς", γεμάτης με ξύπνιους τοπικούς νταήδες και μαχαλόμαγκες, εραστές του αθάνατου δοβλετίου που μας κληρονομήθηκε και της αυτοδίκαιης παρανομίας.

Δε μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για οικονομική απελευθέρωση και ανάπτυξη χωρίς πρώτα να μιλάμε για κοινωνική απελευθέρωση από τις αναχρονιστικές δομές και τις δυσλειτουργίες του πολιτικού συστήματος.

Με ποιο Σύνταγμα και ποιο Δίκαιο όμως; Και ποια θα είναι η Βουλή ή η Εθνοσυνέλευση που θα πάρει τέτοιες αποφάσεις και θα ορίσει ξεκάθαρους  κανόνες, απαρνούμενη το ένστικτο της αυτοσυντήρησής της; Η ελευθερία του ήθους και το ήθος της πολιτικής ελευθερίας είναι τρόπος ζωής και δεν συνοδεύεται από εγγύηση καλής λειτουργίας.

Ποιος σήμερα θέλει την απελευθέρωση αν δεν είναι πρώτα διορισμένος και μόνιμος και ταυτόχρονα οπαδός της φιλελεύθερης οικονομίας, του κοινωνικού κράτους, της φορολογικής ασυλίας και του υπαρκτού σοσιαλισμού; Το μέτρο είναι η αμετροέπεια του μέσου όρου μας, του νεόπλουτου και ασπόνδυλου ψευτοραγιά, που δίνει βιωματικά μαθήματα επιβίωσης και εκλογικεύει και συγκαλύπτει επαρκώς την υποκρισία του συνόλου, με συνειδησιακούς συμψηφισμούς περί το καθ’ υμάς κοινωνικό δίκαιο και το δήθεν κοινωνικό ή δημοκρατικό φρόνημα. Έτσι γεννάται στο τέλος η αυταπάτη της πίστης στις πολιτικές μας ψυχώσεις, μια απόλυτη μετάθεση, όπου η κοινή λογική δεν έχει καμία θέση. Πρώτη προτεραιότητα λοιπόν θα έπρεπε να αποτελούν για μας τα στοιχειώδη, η πολιτική και η κοινωνική απελευθέρωση και η εσωτερική μας ανασυγκρότηση.

Ποιος όμως εμπιστεύεται πλέον την κοινωνία, όταν ακόμη και σήμερα ανάβει τα καντήλια του παλαιοκομματισμού και των ιδεολογιών που γέννησαν ή επέτρεψαν το χάος, ενώ επικαλείται έναντι των ευθυνών της μικροαστικές εκλογικεύσεις, απολιθωμένα ιστορικά άλλοθι και ξενοκίνητους δράκους συνομωσίας. Η γηραιά και αμετανόητη πολιτική μνήμη αντιμάχεται με θράσος την κοινή λογική.

Οι χειρότεροι εχθροί του Λαού είναι αυτοί που καλλιεργούν τις αδυναμίες του ή τον τρομοκρατούν και συνειδητά καταστρέφουν την αυτοεκτίμησή του, ανανεώνοντας κάθε φορά τους μύθους του πολιτικού τους μεσσιανισμού και τους ιστορικούς εφιάλτες του διχασμού. Διαίρει και βασίλευε...

Η ανάδειξη των πολιτικών στελεχών και ενδεχομένως ηγετών, δε μπορεί να γίνει πια δια των κομματικών οργάνων. Οι λειτουργίες της Δημοκρατίας ή, αν μπορούν και θέλουν, τα ίδια τα κόμματα, πρέπει να ανοίξουν στους πολλούς, σε κεντρικό χώρο έκφρασης, χωρίς τη μεσολάβηση της κομματικής επεξεργασίας, διαλογής, ελέγχου και ανακατεύθυνσης.

Το εργαλείο και ο χώρος δε μπορεί να είναι άλλο από το Διαδίκτυο, γιατί είναι αδύνατο με συμβατικές πολιτικές διαδικασίες  να ξεπεραστεί η χαοτική κατάσταση που δημιουργεί ο κραυγάζων και ασκόπως μαχόμενος στο διαδίκτυο πολιτικός όχλος.

Διαδικτυακή εφαρμογή μιας κατ’ ουσίαν νέας μεταπολίτευσης, που θα χαρακτηρίζεται από την κύρια χρήση του διαδικτύου με συμπληρωματική χρήση μέσων όπως π.χ. τα ΚΕΠ, δεν υπάρχει, αλλά θα πρέπει με κάθε λογικό και αποτελεσματικό τρόπο να την κατασκευάσουμε. Τώρα!