Το δίκαιο των αντιποίνων των πολιτισμών

Δεν ξέρω αν θα τα πω καλά, αλλά πρέπει να εξηγηθεί η παραδοξότητα που έντονα διαφαίνεται τελευταία, της παροχής κατανόησης, της δικαίωσης και της εξίσωσης της βαρβαρότητας με την κρατική ή την επαναστατική βία.
 Ίσως ανακουφίζει το υποσυνείδητο συλλογικό αίσθημα ενοχής. Εκφράζει δήθεν αυθεντικά την ενόχληση εκείνου που αισθάνεται δίκαιος, κατά τη στιγμή που ανήκει σε ένα πολιτισμικό σύνολο το οποίο αντίθετα με την προσωπική του θέση, εγκληματεί ιστορικά και διαχρονικά. Διαχωρίζει τη θέση του από το καταδικαστέο κράτος στο οποίο ανήκει και τον φιλοξενεί, παρέχοντάς του όλα τα ωφελήματα που η ιδιότητά του ως πολίτη του εξασφαλίζει, ως προϊόντα όμως μιας ηθικής απαξίας που απεχθάνεται. Όχι αυτός, οι άλλοι, αυτό...
Αυτή, όμως, η εκλογίκευση και η προβολή, είναι αναπόφευκτα μια ηθικολογική θεώρηση, η οποία δεν αρκεί με την απλοϊκή υπερβολή που εκφράζει να διαχωρίσει με ορθό τρόπο την όποια ηθική διαφορά που υπαινίσσεται. Για παράδειγμα, δεν διακρίνει επιτυχώς μεταξύ μιας τυπικής και οργανωμένης πολεμικής αντίδρασης από τη μια και από την άλλη των τυφλών αντιποίνων που προέρχονται είτε από στρατιωτικές-συμμετρικές απειλές, είτε από ασύμμετρες (πολλά τα οικεία παραδείγματα στη χώρα μας και αλλού).
Με απλά λόγια, άλλο τακτική άλλο αντίποινα. Άλλο πόλεμος, ακόμη και Ιερός και άλλο βαρβαρότητα.
Ο εκτελεστής, ο αποκεφαλιστής, ο βιαστής, ο σταυρωτής, ο βασανιστής, ο βάνδαλος έχουν πάντα ένα καλό άλλοθι, για το οποίο είναι έτοιμοι από αρχής και από αρχών. Η βία τους προσφέρει την αφορμή και τη δυνατότητα να εκφράσουν τη βαρβαρότητά τους με αντιβία. Το ότι όλα μπορούν να συνδεθούν και να εξηγηθούν κάπως, δε σημαίνει ότι δικαιολογούνται.
Η βαρβαρότητα είναι ανάγκη που προπορεύεται της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο ή του όποιου ιμπεριαλισμού, άσχετα με το περιεχόμενό τους.
Η βαρβαρότητα προϋπάρχει δίχως λόγο. Είναι πρώιμη εξελικτική βαθμίδα του όντος, με σαφή χρησιμότητα και πλεονέκτημα επιβίωσης, καθώς είναι επιχειρησιακό προσάρτημα του βασικού μηχανισμού επιβολής δια της φυσικής βίας. Το ζώο προπορεύεται χρονικά του πολιτισμού και όλων των καλών ή κακών που αυτός παράγει και τον ακολουθεί σιωπηλά, όταν αυτό είναι αναγκαίο, χωρίς να απαρνείται τη ζωική φύση του. Όλα τα ενδιάμεσα είναι διαβαθμίσεις, χωρίς ουσιώδη αρχή και τέλος.
Προς τι λοιπόν, η ανάγκη να αθωώνουμε τη βέβαιη φύση της βαρβαρότητας;