Oι θέσεις μου για τον ΙΣΑ και την Υγεία στη χώρα μας

Είναι βέβαιο ότι οι ανάγκες στο χώρο της Υγείας στην Ελλάδα είναι πολλές και η πραγματικότητα σύνθετη και φυσικά αλληλένδετη με το οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο.
Ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών και ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος αποτελούν θεσμικά όργανα με εμβέλεια περισσότερο κοινωνική από ότι συνδικαλιστική και μπορούν να παίξουν ουσιαστικό ρόλο στα δρώμενα της Υγείας.
Όποια κι αν είναι τα προβλήματα, προσωπικά εμπιστεύομαι από βάθους καρδιάς τη Δημοκρατία και πιστεύω με πάθος στην αξία της συμμετοχής όλων μας στις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα του πολίτη που απορρέουν από αυτή τη συμμετοχή. Αυτός είναι και ο λόγος που συμμετείχα στις εκλογές του ΙΣΑ και του ΠΙΣ εκτιθέμενος προσωπικά σε έναν αγώνα που θεώρησα κάλεσμα και υποχρέωση, με την προσδοκία ότι είχα και έχω να συνεισφέρω άποψη και δυνάμεις. 
Η ζωή μας και το λειτούργημά μας δεν θ´ αλλάξουν μόνα τους. Είναι υπέροχο να θέλουμε και να μπορούμε να κάνουμε εμείς αυτές τις αλλαγές.
Οι θέσεις και προτάσεις μου, λοιπόν, για το μέλλον της Υγείας και τη λειτουργία των φορέων των Ιατρών, είναι οι ακόλουθες:

1. Σύστημα διαδικτυακής, διαρκούς, ανοικτής και ελεύθερης ψηφοφορίας των μελών του ΙΣΑ, για όλες τις αποφάσεις του Συλλόγου.
2. Ένορκο διευρυμένο πολυμελές πειθαρχικό σώμα με δικαστική συμμετοχή , αντί του αιρετού πειθαρχικού συμβουλίου στον ΙΣΑ.
3. Κατάργηση κάθε χρήσης χαρτιού στον ΕΟΠΥΥ-ΠΕΔΥ (παραπεμπτικά, συνταγές, χρεωστικά επισκέψεων, υποβολές), υπό τον χαρακτηρισμό ως σοβαρού οικολογικού εγκλήματος και κατάργηση των διαδικασιών υποβολής επισκέψεων με τη χρήση έξυπνης κάρτας-ταυτότητας ασθενούς και άμεση Τραπεζική απόδοση των αμοιβών.
4. Αναθεώρηση αμοιβών ΕΟΠΥΥ-ΠΕΔΥ.
5. Επαναξιολόγηση των όρων εξειδίκευσης (κλινικές, προγράμματα, διδάσκοντες).
6. Εξετάσεις ειδικότητας στα πρότυπα των Boards και μεταβατική φάση με άμεση διενέργεια από φορείς του εξωτερικού των εξετάσεων, με προαιρετική συμμετοχή.
7. Συνταγματική αναθεώρηση και νομοθετική μεταρρύθμιση για τη λειτουργία μη κρατικών Ιατρικών Σχολών.
8. Ενιαίος ψηφιακός ιατρικός φάκελος
9. Πλαφόν εργαστηριακών ανά ασθενή και εφαρμογή διαγνωστικών πρωτοκόλλων.
10. Πλήρης ασφαλιστική κάλυψη με κουπόνι υπηρεσιών υγείας σε όλους, ανεξαιρέτως τους πολίτες και ελεύθερη επιλογή παρόχου.
11. Εφαρμογή των Ευρωπαϊκών οδηγιών για την ελάχιστη επιτρεπτή στελέχωση του προσωπικού της Ιατρικής και Νοσηλευτικής Υπηρεσίας στο ΕΣΥ.
12. Υποχρεωτική περιγραφή προσόντων των Διοικητικών στελεχών των Νοσοκομείων, με προπαρασκευαστικό διάστημα εκπαίδευσης στη Σχολή Δημόσιας Υγείας, πρόσληψη μετά από ανοικτό διαγωνισμό και ανανεωνόμενη θητεία με στόχους.
13. Νέος προσανατολισμός στη διαχείριση του επείγοντος και την οργάνωση των Υγειονομικών Περιφερειών και των Νοσοκομείων.
14. Ποιοτικός και οικονομικός έλεγχος υπηρεσιών Υγείας. Εφαρμογή διαδικασιών, παρουσία ορκωτών λογιστών στον έλεγχο των ισολογισμών των Νοσοκομείων και κεντρικό σύστημα διαχείρισης και παρακολούθησης των προμηθειών.
15. Κατοχύρωση του δικαιώματος των Ιατρών να εισπράττουν την αμοιβή τους με προσωπική επιταγή, άμεσα και χωρίς τη μεσολάβηση των Ιδιωτικών φορέων Υγείας όπου εργάζονται.
16. Άνοιγμα των Νοσοκομείων του ΕΣΥ στους διαπιστευμένους ιδιώτες, με ειδικό καθεστώς εξωτερικού συνεργάτη και συμμετοχή τους στο πρόγραμμα εφημεριών.
17. Ριζική αναθεώρηση των αμοιβών των Ιατρών του ΕΣΥ στα επίπεδα του Ευρωπαϊκού μέσου όρου.
18. Αναθεώρηση των κριτηρίων και των διαδικασιών κρίσεων
19. Αμοιβές ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος των Ιατρών του ΕΣΥ και τυποποιημένη κοστολόγηση πράξεων, με αθροιστική δυνατότητα υπέρβασης του ελαχίστου εγγυημένου.
20. Οριστική διαγραφή και αφαίρεση άδειας σε Ιατρό για αποδεδειγμένη και (ταχέως) δεδικασμένη περίπτωση χρηματισμού.
21. Συστηματική εποπτεία των εναλλακτικών κοινωνικών δράσεων στο χώρο της Ιατροφαρμακευτικής φροντίδας
22. Οργάνωση ξεχωριστού Δικτύου Εθνικών Υπηρεσιών Υγείας Νησιωτικού Χώρου με βάση την ανάπτυξη Συστήματος Διακομιδών Υψηλών Δυνατοτήτων και Ετοιμότητας και λιγότερο Νοσοκομειακών Μονάδων μεσαίου και μεγάλου μεγέθους.
23. Σύσταση Ιατρονομικού Συμβουλίου και εκπαιδευτικού προγράμματος Ιατρικής ευθύνης.
24. Ανασύσταση του ΕΟΦ και των όρων λειτουργίας του.
25. Διεκδίκηση της ελεύθερης επιλογής συνταξιοδοτικού ασφαλιστικού φορέα των γιατρών.

Η Κρατική Διοικητική Πλάνη

Την ίδια στιγμή που η διαχείριση (management) απαιτεί όλο και περισσότερη εξειδίκευση αντικειμένου, η ελληνική Κυβερνητική νοοτροπία και άποψη εξακολουθεί να απονέμει θέσεις της Δημόσιας Διοίκησης ως έπαθλα κομματικής ευπείθιας και αφοσίωσης ή συναλλαγής, αντί να αναθέτει το έργο αυτών των θέσεων σε υπόλογους με ικανότητα, καταλληλότητα και ευθύνη. Αναγκαίο επίσης είναι αυτές οι επιλογές να τίθενται υπό κρίση, διαφάνεια, έλεγχο και προθεσμίες, όπως γίνεται σε όλες τις κανονικές δουλειές.
Διότι μια Κυβερνητική θέση δεν είναι άλλο από θέση διαχειριστικού έργου (management), με απαιτήσεις σε γνώσεις, εμπειρία και επάρκεια.
Η Δημοκρατική διαδικασία αναδεικνύει τον δημοφιλή. Όχι τον κατάλληλο. Τα κριτήρια επιλογής της είναι άκρως υποκειμενικά, χωρίς σε καμία περίπτωση να αντιστοιχούν σ´ αυτά μιας τυπικής διαδικασίας επιλογής προσωπικού από μια σοβαρή δομή διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού.
Το να είσαι εκλεγμένος, αλλά γόνος πολιτικής δυναστείας, ποδοσφαιριστής ή Λαικός αγωνιστής δε σε κάνει ούτε πιλότο, ούτε οδηγό σχολικού λεωφορείου , ούτε διπλωμάτη, ούτε βέβαια ικανό διευθυντή Νοσοκομείου. Πόσο μάλλον Υπουργό. Και έχω ακούσει πολλούς που έχουν τις ίδιες αντιρρήσεις!
Πολύ σοφά το Σύνταγμα σε επίπεδο αρχών διαχωρίζει την Νομοθετική από την Εκτελεστική εξουσία, με σκοπό την αποφυγή της ταύτισης των εκπροσώπων του λαού με τους Κυβερνώντες, για δύο λόγους: Για να αποφευχθεί η υπέρμετρη συγκέντρωση εξουσίας και για να επιτρέπεται και να επιδιώκεται η δημιουργία πολυσυλλεκτικής Κυβέρνησης, με περισσότερες δυνατότητες από αυτές που επιτρέπει η μονοκομματική ή αμιγώς Κοινοβουλευτικής προελεύσεως σύνθεση.
Στην πραγματικότητα το Σύνταγμα προβλέπει και κάτι άλλο: τον πειρασμό των αντιπροσώπων να εκμεταλλευτούν την απόκτηση εκτελεστικής εξουσίας και ενδεχομένως αναγνωρίζει την απόσταση ανάμεσα στην δημοφιλία και την καταλληλότητα.
Στην πράξη όμως το Πολιτικό προσωπικό της χώρας καταλαμβάνει εξ εφόδου τον εξ επιλογής ασταθή κρατικό μηχανισμό, στο πνεύμα μιας απαρχιωμένης μετεπαναστατικής διοικητικής νοοτροπίας. Με τα γνωστά αποτέλεσματα. Αν αυτό δεν αλλάξει, τίποτε δε θ´ αλλάξει!

Καθαρές Κουβέντες...

   Δικαιούται να συμμετέχει στην Πολιτική ζωή όποιος αποδέχεται χωρίς όρους το Σύνταγμα. Όσοι έχουν δηλώσει και αποδεδειγμένα και με γεγονότα δείξει ότι με την ιδεολογία τους και την οργάνωσή τους αποσκοπούν στην παραβίαση του Συντάγματος ή την ανατροπή των όρων του, δεν ανήκουν στις Δημοκρατικές Δυνάμεις της κοινωνίας και της χώρας. Αυτό ισχύει για όλους απαρέγκλιτα και για κάθε κάθε εκλογική διαδικασία.
   Όποιος οργανώνεται για να υποστηρίξει με τη δυνατότητα ή την απειλή βίας ή και την προληπτική επίδειξη δύναμης τη θέση του στη Δημοκρατική διαδικασία, είναι εξ ορισμού παράνομος και αντισυνταγματικά φερόμενος.
   Τη δυνατότητα πολιτικής νομιμοποίησης ή αποκλεισμού από την εκλογική διαδικασία την έχει μόνο η Δικαιοσύνη και κανένα άλλο όργανο ή κοινωνική ομάδα, όρος που προβλέπεται στη σχετική νομοθεσία.
   Κάθε υποψήφιος σχηματισμός που αιτείται συμμετοχή σε εκλογές στην Ελληνική επικράτεια αυτομάτως αποδέχεται ανοιχτά και επιβεβαιώνει την άνευ όρων αποδοχή του Συντάγματός μας ως έχει και ως εκ τούτου θέτει τον εαυτό του στη διάθεση της Ελληνικής Δικαιοσύνης, αστικής και συνταγματικής.
   Η απουσία της Δικαιοσύνης επιτρέπει την επικράτηση κοινωνικών αυτοματισμών και αναχρονιστικών αντανακλαστικών της δεκαετίας του '50. Κάθε τέτοια συμπεριφορά πρέπει να θεωρείται δείγμα της πολιτικής και κοινωνικής μας υπανάπτυξης.
   Όσον αφορά τον Ιατρικό κόσμο και τον ΙΣΑ, κάθε γιατρός που προτείνει εξαιρέσεις και διακρίσεις έναντι ασθενούς κατά την άσκηση του Ιατρικού λειτουργήματος, επικαλούμενος οποιαδήποτε αιτίαση, αυτοδικαίως εξαιρεί εαυτόν από το σώμα του ΙΣΑ και τίθεται ζήτημα διαγραφής του από τον Ιατρικό Σύλλογο, ως μη εναρμονιζόμενος με τις θεμελιώδεις αρχές του ΙΣΑ, την Ιατρική δεοντολογία, τις παναθρώπινες αξίες, τη νομική και την ηθική τάξη.
Αυτά και τίποτε άλλο!
Κι αν κάνω λάθος, παρακαλώ διορθώστε με!

Οι Ιατρικές Υπηρεσίες στην Ελλάδα και οι Γιατροί

Για να απαντήσω στο ερώτημα: Τι σημαίνει "Ιατρικές υπηρεσίες στην Ελλάδα" απλώς ρωτάω:

Τι ακριβώς ζητάει η κοινωνία και ακολούθως η Πολιτεία από το Ιατρικό επάγγελμα και με ποιο κόστος;

Τι εννοούμε "Ιατρικές Υπηρεσίες" και πού χρησιμοποιούνται - καταναλώνονται; (Στο Ιατρείο, στο Νοσοκομείο, στο δρόμο, στο τηλέφωνο, στο σπίτι, στο ωράριο, στην εφημερία, τη νύχτα, όλο το 24ωρο;)

Πώς διαμορφώνεται το κόστος αυτών των υπηρεσιών (χώρος, χρόνος, χρήμα, μέσα, άνθρωποι);

Πόσο και σε ποιους κοστίζει η προετοιμασία ενός γιατρού και κυρίως η συντήρηση της ικανότητάς του;

Μπαίνουν οι Ιατρικές υπηρεσίες στη διατίμηση και ποιος αποφασίζει την τιμή;

Είναι σωστό να κοστολογούνται με τη λογική της ιατρο-εργατοώρας;

Είναι σωστό να κοστολογούνται ανά ασθενή (με το κεφάλι);

Είναι σωστό να κοστολογούνται ανάλογα με την προσφορά και τη ζήτηση;

Είναι σωστό να κοστολογούνται σε σύγκριση με άλλες τέχνες και επαγγέλματα (υδραυλικοί, μηχανικοί αυτοκινήτων, δικηγόροι, δικαστές, βουλευτές, ταξιτζήδες, καθηγητές, υπάλληλοι, φαρμακοποιοί, στρατιωτικοί);

Είναι σωστό να κοστολογούνται γενικώς ως επαγγελματική δραστηριότητα γύρω από κάτι που διαβαθμίζεται ως "ειδικό", δύσκολο, πολύ δύσκολο, επικίνδυνο και για πολύ λίγους;

Τι σημαίνει λειτούργημα;

Τι σημαίνει "η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό";

Είναι ηθικό να αμείβεται το λειτούργημα και πόσο ακριβό μπορεί να είναι;

Είναι σωστό να λέγεται ότι: "αφού οι γιατροί το διάλεξαν, ας πρόσεχαν";

Μπορεί να απαντήσει σωστά ο μέσος πολίτης, ο μέσος γιατρός, ο μέσος δημοσιογράφος και ο μέσος υπουργός; (Ο μέσος λέμε, όχι ο κορυφαίος!)

Θα προσπαθήσω να απαντήσω κι εγώ, όσο μπορώ και όσο μου αναλογεί.

Η Ιατρική είναι επάγγελμα 100%. Πρόκειται για πώληση (παροχή) ειδικών υπηρεσιών, που παρέχονται μετά από εκπαίδευση και πιστοποίηση και στα πολιτισμένα κράτη υπό διαρκή αξιολόγηση. Το αποτέλεσμά της δε, είναι κατά κανόνα άμεσο, σημαντικό, επαληθεύσιμο και μη διαπραγματεύσιμο με όρους άλλους από αυτούς της αποδεικτικής διαδικασίας της επιστήμης, δηλαδή της λογικής, επομένως αυτό την κάνει να υπερέχει συγκριτικά έναντι άλλων επαγγελμάτων και πέραν της ιερότητας του αντικειμένου της. 

Παραμένει η ερώτηση: Πόσο πρέπει να αμοίβεται ένας γιατρός όταν πελάτης του είναι το κράτος και πόσο όταν πελάτης του είναι ο ασθενής; Αν συμφωνήσουμε ότι ο γιατρός ζει από την ιατρική του ιδιότητα και αυτή του τη δραστηριότητα, πρέπει να ξέρουμε πόσο είναι το κόστος της, η αξία της και ανάλογα η ιατρική αμοιβή. Αν δε ζει από την Ιατρική, τότε αυτή να προσφέρεται δωρεάν από εθελοντές κάθε Σαββατοκύριακο μετά την Εκκλησία και τις καθημερινές σε Νοσοκομεία με Φιλανθρωπικό χαρακτήρα και πόρους. Η αλήθεια βεβαίως είναι ότι δια της Ιατρικής παράγεται οπωσδήποτε πλούτος όπως και γύρω από την Ιατρική και τη βιομηχανία της (υλικά και φάρμακα) και αποτελεί μια άριστη επενδυτική πρακτική, με εξασφαλισμένη αγορά και αποδόσεις. 

Τα υπόλοιπα, περί λειτουργήματος και κοινωνικού ρόλου ισχύουν όταν η Παιδεία του Ιατρού υπερέχει της Τέχνης του και το ήθος του είναι ελεύθερο από τις πραγματικές του ανάγκες. Ο όρκος του Ιπποκράτη δεν είχε υπ' όψιν του τα συστήματα υγείας, τους ισολογισμούς και τη μισθωτή εργασία των γιατρών. Υπαινίσσεται γιατρούς καλοπληρωμένους και αρχοντικούς στο ατομικό πλαίσιο της επαγγελματικής τους δραστηριότητάς, γιατί μόνο αυτό υπήρχε τότε.

Σε μια ιατρική πράξη υπάρχει το κόστος της νοσηλείας, το κόστος των εξετάσεων, του χειρουργείου ή του εργαστηρίου και του ιατρού, χειρουργού ή μη. Αυτό το σύνολο πρέπει να έχει συγκεκριμένη τιμή. Στο Δημόσιο Νοσοκομείο το Κράτος υποκριτικά παριστάνει ότι πληρώνει σωστά τους γιατρούς και αυτοί ότι υπηρετούν σύμφωνα με τις υποχρεώσεις τους. Βεβαίως ο καλός δεν διαφέρει από τον ανεπαρκή και "ψευτο"-αμείβονται το ίδιο. 

Ειδικά για το δημόσιο φορέα (Νοσοκομείο) ο ασφαλισμένος έχει προαγοράσει τις υπηρεσίες μέσω των ασφαλιστικών του εισφορών (ο Θεός να τις κάνει εισφορές!). Μετά αρχίζει το παζάρι της ανάγκης των ασθενών, που δεν είναι πάντα αθώοι, από ανθρώπους που ελέγχουν τα Νοσοκομεία (κομματικές διοικήσεις, συντεχνίες κρατικών και πανεπιστημιακών ιατρών, συνδικαλιστές και μεμονωμένοι γιατροί) ως δική τους επιχείρηση και περιουσία, κάτι που αποτελεί βαρύτατη ηθική και συνταγματική εκτροπή. Το Μεγάλο Έγκλημα λοιπόν, είναι η υποκρισία του διεφθαρμένου, ανίκανου και ανάλγητου κράτους (δοβλέτι) και των εξαρτημάτων του, που ως αλληλέγγυος μαφία συντηρεί τις δομές που το στηρίζουν, αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα και τις ανεπάρκειες του συστήματος που δημιουργεί. Αυτές οι εκκρεμότητες είναι εκείνες που τελικά απειλούν αυτόν που βρίσκεται στην ανάγκη, διαιωνίζοντας την εξάρτηση των ασθενών. 

Οι μόνοι ωστόσο, που "πληρώνονται" και κάνουν κάτι συγκεκριμένο και ουσιαστικό είναι οι γιατροί και φυσικά χωρίς αυτούς δεν υπάρχει Δημόσια Υγεία, ούτε και ιδιωτική. "Πληρώνονται" όμως μ' αυτό τον ιδιότυπο και φυσικά επιλήψιμο τρόπο χωρίς διαφάνεια, χωρίς αξιολόγηση, χωρίς έλεγχο, χωρίς όρια, χωρίς φορολόγηση, χωρίς αξιοπρέπεια, εξαργυρώνοντας έναν επώδυνο και επαίσχυντο κύκλο δικών τους εξαρτήσεων, που είναι το άλλοθι για την εκπόρνευσή τους και τελικά την εκμετάλλευση των ασθενών. Αμαρτάνουν για την επιστήμη τους, για την οικογένειά τους και για τη χαμένη τους ζωή.  

Τελικά, όλοι όσοι χρησιμοποιούμε το σύστημα υγείας ή εργαζόμαστε γι' αυτό είμαστε για λύπηση!

Το κυνήγι της αλεπούς

Δεν είναι Δημοκρατική πρακτική η επικήρηξη των φυγάδων της τρομοκρατίας. Ένα τέτοιο προκλητικό τίμημα σε τέτοια εποχή ένδειας, ορίζει και το τίμημα των αξιών της κοινωνίας μας και των ορίων μέσα στα οποία κάτι επιτρέπεται ή αναμένεται να συμβεί.
Ένα τίμιο κράτος οφείλει να εμπιστεύεται τους πολίτες του. Οφείλει να περιμένει ότι ο Λαός θα λειτουργήσει καταγγέλλοντας και καταδεικνύοντας αυτόν που θεωρεί και ο ίδιος εχθρό της κοινωνίας. Είπαμε, το τίμιο κράτος, που συμφωνεί με τους πολίτες του για τις αρχές του δικαίου, εκτελώντας τις συνταγματικές επιταγές και τη δημοκρατική έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας δια της πλειοψηφίας. Αν όμως η κοινωνία δεν αντιδράσει ή αντιθέτως περιθάλψει, κιόλας, τους φυγάδες  ή υπακούσει στο βαθύ αντανακλαστικό της απέχθειας προς τον καταδότη; Πότε έρχεται το επίσημο δίκαιο σε αντίθεση ή στέκεται αμήχανο έναντι του ενστικτώδους και όλως υποτιθέμενου κοινού περί δικαίου αισθήματος; Ποιο δίκαιο είναι συνηθισμένος να συναισθάνεται ως δικό του και πραγματικό ο Λαός μας, μέσα από το βαθύ σύμπλεγμα του κατεχόμενου δια μέσου των αιώνων;
Το ορθό είναι να ελεγχθούν και ίσως να πληρώσουν το κόστος της αναζήτησης των παράνομων σύμφωνα με την απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης, αυτοί που τους άφησαν ή που τους ξέφυγαν. Πώς θα εξηγήσει όμως, το τίμιο κράτος τη συμπάθεια, κάποιων έστω, προς την αλεπού, σ' αυτό το περίεργο κυνήγι της αλεπούς; Γιατί η απελευθέρωση της αλεπούς σημαίνει δύο πιθανά πράγματα:
Πρώτον, πως υπάρχουν κάποιοι Έλληνες, ενταγμένοι και ακροβολισμένοι σοφά στο σύστημα, σε αποστολή, που συμμερίζονται ή αντιμάχονται τις απόψεις των φυγάδων και είτε στηρίζουν τον αγώνα τους από το σκοτάδι, είτε, πάλι σκοτεινά δρώντας, παίζουν με τις σκοπιμότητες. Κάποιοι βεβαίως αντιλαμβάνονται τα όρια της Δημοκρατίας και τον καιρό της ιστορίας ως έσχατα και τις βίαιες λύσεις ως αναπόφευκτες, χωρίζοντας σε καλούς και κακούς, έναν κόσμο που ιστορικά, με μαθηματική ακρίβεια, δε χωρίζεται έτσι με τίποτα. Αυτοί οι Έλληνες εξακολουθούν να φέρουν το χάραγμα του Εθνικού Διχασμού και να βιώνουν μια παραληρηματική αντίληψη της πραγματικότητας.
Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι να πρόκειται όντως για παιχνίδι, για κυνήγι αλεπούς που διασκεδάζει το σύμπαν σύστημα, ξεπερνώντας δυσάρεστες καταστάσεις και προσφέροντας άλλη μια παρτίδα ασφαλούς πόκερ μεταξύ αντιπάλων που ξέρουν από τζόγο.
Δικαιούται λόγου, πάντως, και η άποψη πως, όσον αφορά το Χριστόδουλο Ξηρό, κακώς τον κυνηγούν. Το καλύτερο είναι να του δώσουν εκπομπή, εφόσον επέλεξε να επικοινωνήσει μέσω της εικόνας, αντί μιας προκήρυξης! Να μας εξηγήσει και να μας πείσει. Το πρόβλημα όμως με την εικόνα είναι ότι κάνει πολύπλοκο και επισφαλές το μήνυμα. Χάνεται το μυστηριακό στοιχείο του αγνώστου και η αποτελεσματικότητα του μέσου επαφίεται στην υποκριτική, τη ρητορική και την εν γένει παρουσία του εκτιθέμενου. Σε τρεις μέρες η δημοτικότητα της εκπομπής θα κριθεί ανταγωνιζόμενη το DWTS (dancing with the stars). Έτσι συμβαίνει στην εποχή μας. Το εύκολο, το σκάνδαλο και το απαγορευμένο είναι που τραβάει! Το παράδοξο της τρέλλας και η διαστροφή επίσης! Ιδίως αυτή της βίας, που κατακλύζει τα πάντα και όπως όλα τα πράγματα σε αφθονία ή επανάληψη, καθίσταται βαρετή.
Ο θάνατος είναι ένα φυσικό φαινόμενο, που ορίζει τη ζωή και την ανανέωσή της. Ο φόνος δεν ορίζει τίποτε άλλο, εκτός από τις πεπερασμένες δυνατότητες του φονιά. Αυτό μπορεί, αυτό κάνει. Ποιος φονιάς έχει αυτό το απέραντο ταλέντο να μας πείσει πρόσωπο με πρόσωπο, έστω μπροστά σε μια κάμερα, για τους ευγενείς του σκοπούς και την αγιότητα των μέσων του; Δώστε του το λόγο!

ΕΡΤ, σήμερα. Παλιές οι αμαρτίες, άχρηστες οι μετάνοιες!

H μάχη για τη σημαία στο λαχταριστό μετερίζι της μάνας πληροφόρησης ήταν μέχρι θανάτου, εφοδεύοντες και αμυνόμενοι κραταιοί, όσο επιτρέπει ο πολιτικός μας σουρεαλισμός και η απύθμενη, πραγματικά, γραφικότητα και ευτέλειά μας. Τι κι αν στο ερειπωμένο Κάστρο της Πόλης έχουν μπει από καιρό οι οχτροί! Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν, θούριους και εμβατήρια μιας νίκης καρικατούρας, που δεν θα έρθει ποτέ και δεν τη θέλουμε κιόλας! Τι κι αν δεν αντέχεται πλέον το κενό μέσα μας και η απόσταση μεταξύ μας ως πολιτών! Διεσκορπίσθησαν τα ιμάτια του ενωτικού λόγου συνύπαρξής μας, προς χάριν της διχαστικής μας καχυποψίας, της κρετινικής βεβαιότητας για την απόλυτη παραταξιακή μας αλήθεια και βεβαίως χάριν της καθολικής, αγνής μας ιδιοτέλειας.

Ο αγώνας για τον έλεγχο της κρατικής τηλεόρασης αποτέλεσε  μια υπέροχη τηλεοπτική επανάληψη (τι ειρωνεία!) της μίζερης ζωής μας. Φλάμπουρα, γιούρια και απολύτως προβλέψιμες και ασφαλείς λεβεντιές, θλιβερές υστερίες επιδείξεως και νυχτερινές θριαμβευτικές επιδρομές εναντίον κοιμωμένων ηρώων. Νυν ο υπέρ πάντων αγών των ιστορικών μας παραισθήσεων, γι’ αυτό και το μόνο που ξέρουμε να αναφωνήσουμε είναι το γαία πυρεί μειχθήτω, με την ιαχή και την προσδοκία του αποθανέτω η ψυχή μας μετά των αλλοφύλων. Ο υπέροχος πλούτος της Ελληνικής γλώσσας και της Ελληνικής ψύχωσης!

Ποιοι είναι οι αλλόφυλοι; Υπάρχει τρόπος να διακρίνεις τους δικούς σου και τους άλλους ανάμεσα στους πνιγμένους, σε ένα καράβι που βυθίστηκε; Πόσοι χωράνε και θα παραμείνουν ασφαλείς και γελοίοι μαζί στην κορυφή του καταρτιού και στο πόστο του σηματωρού; Κράτα το κάστρο, βολέψου, ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν. Και για πόσο; Προφανώς για όσο θα υπάρχει αυτή η κοινωνία με τη σημερινή της μορφή και για όσο θα μας λείπει η στοιχειώδης παιδεία και ο ελάχιστος απαραίτητος πολιτισμός.

Τελικά το να είσαι ευφυής βλάξ και χωρίς αναστολές είναι το απόλυτο πολιτικό προσόν. Κανένας δεν θα καταλάβει τίποτε! Αρκεί να σε λένε στρατηγό και νικητή. Τα τακτοποιούμε όλα όταν πούμε ότι η πραγματικότητα έχει πολλές όψεις, ανάλογα από πού την κοιτάς. Το αν είσαι μύωπας ή μεθυσμένος δεν το εξετάζουμε. Ούτε καν το αν είσαι κοντός για τα μέτρα των περιστάσεων και ψηλός μόνο μπροστά στον καθρέφτη σου. Αυτά που είναι πραγματικά σπουδαία δεν έχουν, δυστυχώς, σημασία. Ένα σπουδαίο ζήτημα είναι το δέον γενέσθαι, άλλο, σπουδαιότερο, το πρακτέον, το εφικτό και τρίτο το ποιος το υλοποιεί. Ασήμαντα όλα μπροστά στο κλέος του νικητή των εντυπώσεων.

Ας μην υπερβάλλουμε επιμένοντας σε μεγαλόστομες ερμηνείες. Απλά είναι τα πράγματα. Φτάσαμε ως εδώ, στη λύση ενός γόρδιου δεσμού που (μ)πλέχτηκε στη διάρκεια πολλών και ιστορικών χρόνων. Ένα θλιβερό γαϊτανάκι πολιτικής υστεροβουλίας, συνδικαλιστικής ευτέλειας, υποκρισίας και μοχθηρίας, γύρω από ένα ακόμη χρυσοποίκιλτο πολιτικό λάφυρο, συβαριτικό προνόμιο των εκλεκτών δούλων της ελεεινής εξουσίας και πάντα εις βάρος του κοινού συμφέροντος. Και πόσο δικαία μπορεί να αισθάνεται η χείρ η κραδαίνουσα το ξίφος της λύσης, αλλά και της αυτοκαρατόμησής μας με αποτέλεσμα τη διεθνή αμαύρωση (κυριολεκτικώς) της εικόνας της πολιτικής μας ζωής; Ποιο τεκμήριο ηθικής δικαιούται να επικαλεστεί;

Οφείλει να εξηγηθεί η προφανής υπερβολή και ο επικοινωνιακός παραλογισμός που ζήσαμε. Υψηλή, δυσνόητη σκοπιμότητα; Προληπτική δράση, εκατέρωθεν, σε εξελίξεις που δε λέγονται και που δεν είναι για τους πολλούς; Αλαζονεία, φόβος, θυμός, απελπισία ή πατερναλιστική φρόνηση; Η πολιτική είναι καλή όταν απαντά σε ερωτήσεις και όχι όταν δημιουργεί αμηχανία ή επώδυνα ερωτήματα. Εκτός και αν αυτό γίνεται σκόπιμα. Ο επιτυχημένος στρατηγικός σχεδιασμός των δυνάμεων των ενοικούντων το Κοινοβούλιο και το συνδικαλιστικό μετερίζι της ΕΡΤ, οδήγησε την Κυβέρνηση σε ένα ριψοκίνδυνο άλμα στο κενό των εντυπώσεων, σε μια προσπάθεια να κόψει τη θηλιά που έδεσε στο λαιμό της ο ανοίκειος πολιτικός έλεγχος της ΕΡΤ, με κίνδυνο και ρίσκο να κόψει το λαιμό της. Τόσο πολύ όμως θύμωσε, πια και με ποιο δικαίωμα; Αυτό είναι το μέτρο της σοφίας και της ψυχραιμίας της μπροστά στο έξυπνο επικοινωνιακό δόλωμα των αντιπάλων της;

Όμως, τις ήρξατο χειρών αδίκων; Έχει άραγε νόημα η απάντηση, όταν γι’ ακόμη μια φορά μόνοι μας επιτείνουμε την Εθνική μας απαξίωση, όπως πάντα κάναμε στην ιστορία μας για να βγάλουμε το μάτι του συνέλληνα αντιπάλου;

Η πολιτική σκοπιμότητα και τα πάθη επιτάσσουν τη χρήση όπλων μαζικής αυτοκαταστροφής: Όλα «Όσα εν οίκω» με μεγάφωνα «εν Δήμω»! Αυτό δεν είναι πολιτική, είναι ψυχιατρική περίπτωση ή το λιγότερο «άχτι». Και ακόμα χειρότερα έχουμε πράξει στην ιστορία μας, τη γεμάτη από αυτοδίκαιες προδοσίες. Έχουμε καλέσει σε βοήθειά μας τους Πέρσες, τους Φράγκους, τους Γάλλους, τους Άγγλους (πολλές φορές), τους Ρώσους, τους Γερμανούς, τους Σοβιετικούς, τους Αμερικανούς! Πάντα φωνάζουμε το μεγάλο φίλο (που τον βαφτίζουμε αδελφό) να δείρει τα κακά αδελφάκια μας που μας τη σπάνε! Υπερλειτουργικά γονίδια διχόνοιας και μνήμης μίσους. Το θλιβερό μεγαλείο της μικροπρέπειας που βαφτίζεται «αρχές», η μετατροπή του άρρωστου πάθους σε υψηλό νόημα! Δεν αρκεί πλέον η συγκατάβαση για να αντεπεξέλθουμε στα εθνικά χάλια μας. Αυτοί είμαστε αλήθεια;

Υπάρχει τελικά μεγαλύτερος Ελληνικός μύθος από αυτόν της συλλογικότητας; Διαλέξτε πολιτικό εικόνισμα και ιδεολογικό καντήλι και προσευχηθείτε για τη μεταφυσική μεταμόρφωση του πολιτικού μας συστήματος! Τουλάχιστον έτσι θα νιώθουμε καλά απέναντι στον εαυτό μας και στην ατομική αντίληψη της ιστορίας και του συμφέροντός μας. Του Κοινού συμφέροντος βέβαια! Για το προσωπικό συμφέρον καθενός θέλω να πιστεύω πως ούτε σκέψη δεν γίνεται, για να μην παρεξηγούμαστε!

Βεβαίως και τελικά ξανάνοιξε η δημόσια τηλεόραση. Ούτε καλύτερη, ούτε φθηνότερη από την παλιά. Η μόνη συζήτηση που αξίζει, για να μη χάνουμε χρόνο, είναι η συζήτηση για την δημόσια τηλεόραση που χρειαζόμαστε και όχι γι' αυτήν που είχαμε. Το χάσιμο χρόνου είναι εις βάρος της Δημοκρατίας και των 2500 δικαίων και αδίκων ανέργων. Και μέχρι τότε ας περιμένουμε το επόμενο υπερθέαμα, όπως αυτό της απελευθέρωσης των τρομοκρατών εν μέσω Ελληνικής Ευρωπροεδρίας, μέχρι να πάμε ολόιδιοι και προβλέψιμοι κατά τις δημοσκοπήσεις, στις λυτρωτικές εκλογές. Ποιος κάνει πλάκα, επιτέλους, σ' αυτό τον τόπο (και μη βιαστεί κανείς να απαντήσει!);

Είτε το κλείσιμο της ΕΡΤ είτε το άνοιγμά της τελικά με άλλη δομή, θα έπρεπε να εξετάζονται ως σύνθετες οικονομικές και γενικότερες, δημοκρατικές πολιτικές επιλογές. Προφανώς ποτέ δεν έγιναν με τέτοια λογική.

Ο ανώριμος πολιτικός μας συναισθηματισμός και ο ανέντιμος τακτικός παρορμητισμός κυριαρχούν σε όλα τα επίπεδα μιας πολιτικής πραγματικότητας που αγνοεί την ίδια τη ζωή για χάρη του νοσηρού πολιτικού μας υπερεγώ. Κι αυτοί που το ελέγχουν κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους!